Het is ochtend. Vroeg in de ochtend. De rest van het huis slaapt nog. Ik zie dat Mirelle een blog heeft klaar staan voor straks. Een van de voordelen als je onderdeel bent van mefrouw: je kan een sneak preview nemen. Ik besluit dit te doen. Mijn lief ligt naast me te slapen en ik lees de blog: 
Ik word geraakt tot diep in mijn hart. Mijn grote sterke zus. Soms vergeet je de pijn die zij dagelijks dragen moet, omdat zij zo sterk is en werkelijk nooit piept. Ze is zo sterk. Ik lees haar blog en ik vul in mijn tranenzaal: het potje voor haar. Met heel mijn hart zou ik willen dat ik een beetje pijn van haar kon overnemen, zodat het voor haar wat dragelijker is. Ik weet dat het onzin is. Ik kan dat niet doen. Ik voel me machteloos. Het enige wat ik kan doen is….. Tsja, wat kan ik eigenlijk doen. Ik kan niets voor haar betekenen. Zij moet het doen, zij heeft de pijn, zij ondergaat de operatie, zij heeft het verdriet.

Ik doe de kurk weer op het flesje. Het potje is nu vol. Mijn dag gaat beginnen. Ik stap onder de douche. 

ER