Onverwacht zwanger van de tweede, was ik er eigenlijk van overtuigd, dat er deze keer een jongen zou komen, of anders een hele stoere meid, gezien de ongeduldige harde trappen die ik af en toe kreeg. Daarom was het wat de naamgeving betrof duidelijk: of opa van vaderskant zou vernoemd worden, of het moest een korte sterke meisjesnaam zijn.

Alleen hadden mijn man en ik afgesproken, dat hij nu aan de beurt was om te kiezen, dus heel veel zeggenschap had ik er niet over. Wat me overigens niet belette om er over te piekeren en te proberen er toch enigszins mijn invloed op uit te oefenen, want ja, we moesten het er natuurlijk wel samen over eens zijn.
Vanuit de familie kwam het voorstel om beide grootmoeders te vernoemen en daar viel best wat voor te zeggen. Van Hinke Christina kon je heel mooi Krista maken. Maar er waren zoveel meer namen, die ik leuk vond en de eerste was ook niet vernoemd, dus moest je er dan nu wel aan beginnen? Al twijfelend werden mijn lijstjes steeds langer. Gek werd mijn man ervan, toen ik hem ermee bestookte, vooral nadat ik ook nog een namenboekje in de bieb had gevonden.
Wat me zorgen baarde was het feit, dat hij dacht alle tijd van de wereld te hebben, terwijl voor mijn gevoel de bevalling al voor de deur stond. Zelf wist hij niets te bedenken, dat ook nog. Uiteindelijk hadden we de potentiële kanshebbers teruggebracht tot een lijstje van vier namen:
Berber

Zelma

Krista

Foka

Krista bleef heel lang favoriet. Maar Foka was haar vaders keus. Toen ze er eenmaal was, wist ook ik, dat ze de juiste naam had gekregen. En al wist oma dan niet hoe ze het uit moest spreken, ze was er zielsgelukkig mee.

Groet SH

NB
Een Selma kregen we later, als kadootje, nog in de familie; sommige dingen moeten gewoon zo zijn.