“Op jouw 39ste kun jij wel oma zijn”, voorspelde de 39 jarige vrouw, die tegenover mij lag in het Diaconessenziekenhuis in Leeuwarden, nadat onze beide dochters geboren waren. Glimlachend met mijn spiksplinternieuwe dochter in mijn armen, keek ik opzij, naar de vrouw, die later mijn beste vriendin zou worden en die ook net een dochter had gekregen. 

Waar had dat mens het over? 

Zij moest er ook om lachen; 39 was zo oud; wij waren als bijna beginnende twintigers nog jong; het leven lag voor ons!

Op die dag lag er sneeuw, zoals ik graag vertel aan iedereen die het horen wil, en het was het eerste jaar, waarin de zomertijd ingevoerd werd, want anders was mijn meisje op 4 april jarig geweest.

Maar hoe gelijk kreeg mevrouw Wagenwiel (zoals iemand haar noemde). Toen ik 39 was, veranderde mijn wereld. Als een schitterende schokgolf kwam mijn eerste kleindochter erbij. Dat je eigen kind een kind krijgt, die eerste aanblik, dat soort momenten zijn onbeschrijfelijk.

Het betekende niet dat ik, als oma zijnde, gelijk achter de geraniums kroop, want daar ben ik allergisch voor, maar wel, dat ik met alles wat erbij hoorde, een heel ander leven kreeg, wat daarna toch ook weer in te plannen bleek.

Op je 39ste wil je het leven nog wel een keer anders beschouwen, omdat de veertig er aan komt. Maar geloof me, 39 is niet oud! 

Misschien sta je dan aan het begin van een leven, helemaal opnieuw.

“Och, meisje toch” zei mijn derde kleinkind gisteren herhaaldelijk tegen mij. En zo blijf je eeuwig jong.

Groet SH