“Eveline, hoelang ben je nu alweer terug?”, is de vraag. Ik doe een snelle rekensom en kom tot de conclusie dat ik al vier weken terug ben van mijn reis.

Ongeveer na een week begin ik het te merken…. Ik merk dat ik mijn gevoel van zenheid aan het verliezen ben. Dat absolute gevoel van zen zijn. Het gevoel van dichtbij  jezelf staan. Het luisteren naar je lijf. Het gevoel wat tijdens mijn reis door Vietnam overheerste, juist dat gevoel, wat ik wilde behouden bij thuiskomst, juist dat gevoel begin ik al na een week kwijt te raken. Ik krijg het gevoel dat er van alle kanten aan me getrokken wordt, ik maak me druk om kleine dingen en tot overmaat van ramp erger ik me in het verkeer. Ik merk dat ik geagiteerd ben. Ik merk dat ik me vaker erger, terwijl ik me voorheen meer verwonderde. Hoe deed ik dat ook alweer….? Schiet het door m’n hoofd. 

“Ergert u niet verwondert u slechts”

Ik vraag het me af: “Hoe kan ik mijn zenheid weer vinden. Hoe blijf ik dichtbij mezelf”. Moeilijk…. Op dit moment heel moeilijk. Ik laat een aantal van mijn oude liefdes weer opbloeien. Ik doe nu weer elke ochtend trouw mijn zonnegroeten. Ik breng mijn tijd door met de mensen die ik lief heb. Ik maak weer trouw mijn bananenbroodjes. Ik sport, lees, drink voldoende water. Ik ga weer trouw maar yoga. Ik dans, lach en heb lief. Ik zing, knuffel en droom. Ik drink verse muntthee. Ik adem diep in en lang uit. 

Zal dit voldoende zijn, zodat ik mijn zenheid weer zal voelen? Ik weet het nog niet maar het is een begin en een goed begin is het halve werk!

ER