Wat voelde ik me de afgelopen dagen emotioneel, ik was bezig met oude verwerkingsprocessen, ik droomde er zelfs over en was overdag intens moe. Ook was ik soms (oké; vaak) scherper dan ik bedoelde. Ik dacht, dat het die periode van de maand was en mijn lief vroeg een paar keer hoopvol of het al zover was. Dat was het nog niet, er bleek wel iets anders aan de hand te zijn, het was namelijk bijna volle maan. Niet zomaar een volle maan maar een supermaan, de krachtigste volle maan van komende decennia en deze werkte zonder dat ik het doorhad duidelijk op mijn gemoed.

Dit deed me denken aan een tekst van Inez van Oord, die ooit op de laatste pagina van een Happinez stond.

De vrouw en de maan

Er was eens vrouw die leefde met de maan

Maar dat wist ze niet

Haar woorden gingen nooit rechtstreeks, direct en vlug

Maar altijd eerst omhoog met een grote boog

naar de maan en dan pas terug

En vlak voor volle maan waren haar woorden gevoeliger, heftiger verdrietiger, zwart-wit

Nou ja, de omweg is ook groter als de maan ronder is

Het grappige was: zij geloofde in haar woorden, in haar daden, in haar gevoel

en ze had (na zoveel jaren) niet in de gaten dat ze een paar dagen later

alles anders had bedoeld

En haar geliefde? Die was wijzer

Hij trok zich er niet zoveel van aan

Bij twijfel liep hij gewoon naar buiten

keek omhoog, glimlachte en groette de volle maan

-Inez van Oord-

Helaas was het hier te bewolkt om de supermaan te begroeten maar het is een nichtje van ons op Vlieland, gelukt om hem op prachtige wijze vast te leggen. Picture perfect!

MR