Toen mijn ouders gingen scheiden, had mijn moeder de foto’s verdeeld uit de gezamenlijke fotoalbums. Mijn moeder hield de foto’s waar zij op stond en mijn vader kreeg de foto’s waar hij op stond. Wel zo eerlijk.

Het resultaat, gaten in onze kinderalbums. De albums bleven bij mijn moeder. Bij mijn vader belande de foto’s, los in een la in een kast. Toen het huis van mijn vader werd ontruimd, dachten wij dat die foto’s voor altijd verloren waren gegaan. Maar niets bleek minder waar!

Toen hij overleed bracht zijn partner ons een hoesje van een tennisracket. Practical Dad, want daarin bleken alle verloren gewaande foto’s te zitten. Hij bleek ze gewoon nog al die tijd in zijn bezit te hebben gehad en te hebben gekoesterd. Wat een bijzonder moment was dit!

Ook zo bijzonder was dat mijn moeder en ik met elkaar afspraken dat, als de tijd er rijp voor zou zijn, we de albums weer compleet gingen maken. Een paar maanden geleden was het zover en zijn we er voor gaan zitten. Op de eettafel lag een grote bult met foto’s die gesorteerd moesten worden, dat ging op lengte van mijn haar, verjaardagsfeestjes, wie er geboren werd in de familie enz. Een emotioneel klusje maar over het algemeen, één groot feest der herkenning. Mijn hele kindertijd kwam voorbij en alle verhalen die erbij hoorden.

De gaten werden gevuld en de albums zijn achtentwintig jaar later nagenoeg weer compleet.

Één album, het album wat mijn moeder ooit maakte voor mijn vader met zijn jeugdfoto’s is altijd compleet gebleven maar door de tand des tijds heeft de lijm losgelaten en vallen de foto’s eruit. Ook dit album gaan we weer in ere herstellen en aanvullen met tekst omdat mijn moeder nog een stukje van die familiegeschiedenis weet die anders verloren gaat.

Lieve Mam, ik ben je hier zo dankbaar voor en geef je daarom deze oorkonde (die we ook tegenkwamen) gewoon nog een keertje!

Fijne moederdag,

MR