Het is midden in de nacht. Ik loop op blote voeten vanuit de slaapkamer via de overloop de badkamer in om naar het toilet te gaan. Overal ligt zand. Altijd. Het blijft vertrouwd aan mijn voeten plakken. Teruggekomen bij mijn bed veeg ik eerst de onderkant van mijn voeten voordat ik er in stap. Altijd. De volgende dag zie ik dat mijn bed niet verschoond is gebleven. Nooit. Ach, ik wil ook weten dat ik op een eiland woon. Altijd en overal zand. Zand stuift, zand kriebelt, zand vloeit, zand schuurt, zand kruipt, zand plakt. In mijn oren, in mijn haar, in mijn bed, in mijn ogen, tussen mijn billen en mijn tenen, op de vloer, onder mijn nagels, in de auto, in mijn tas, in mijn jaszak, in de wind en in mijn schoenen. Nergens niet. Ergens wel fijn.

Ik neem het mee naar Terschelling. Ik kom er niet vanaf. Ook daar is het zand overal, zelfs in de kerk. Mijn vriendin, de dominee, houdt er een preek. Over zand. Natuurlijk. Ze laat een klein emmertje met zand rond gaan en nodigt iedereen uit daar wat van te nemen. De emmer gaat van hand tot hand, wordt glimlachend doorgegeven. De een neemt een handvol, de ander pakt het als zout tussen vinger en duim. De oude man in de bank naast mij neemt niets uit het emmertje. Hij geeft het direct door. Hij kijkt stuurs. Het zand raakt steeds verder van hem vandaan.

‘Stel je voor’, zegt mijn vriendin, ‘stel je voor dat het zand liefde is. Bedenk eens hoeveel zandkorrels er zijn. Genoeg voor de hele mensheid!’

Ik kijk nog eens naar het vreugdeloze gezicht van mijn buurman. Ik strek mijn arm, toon hem het zand in mijn hand en schenk hem een glimlach. Verbaasd houdt hij zijn hand op. Ik laat van mijn zand in zijn hand vloeien. Hij lacht terug. Breeduit. Hoe en hoelang heeft hij zijn huis zo schoongehouden?

Schurende Kerstdagen en een kriebelig nieuwjaar!

GH