We varen door het prachtige Halong bay: “This is what you came for”. Het lied danst mijn hoofd weer binnen. Het uitzicht is waanzinnig. Ik zit achterop de boot en de wereld verrast me met haar schoonheid. De prachtige rotsformaties vormen een geweldig kunstwerk.
Het is tijd. We krijgen de kans om van zo’n prachtige rots af te springen. Het is slechts 13 meter. “Eveline je gaat dit doen, maar wat haal ik in m’n hoofd. De 5 meter bij Mudmasters vond ik al eng. Maar het gaf zo’n kick na de tijd”, spreek ik mezelf toe. Ik heb gecheckt en als ik daarboven sta en ik durf niet, dan kan ik weer naar beneden. Ik mag prachtige, maar veel te grote schoenen aan doen. “Dat is levensgevaarlijk om met die schoenen zo’n hoge rots te beklimmen”, denk ik. Ik besluit geen risico te nemen en ik doe gewoon lekker m’n oude, vertrouwde Nikes aan. Bij de klim naar boven merk ik dat ze m’n rots in de branding zijn. De andere mensen voor mij, op die veel te grote schoenen, schuifelen naar boven. Het meisje voor me is doodsbang. Ze klimt heel langzaam. Af en toe geef ik haar een kontje, zodat ze zich wat veiliger voelt: “Thanks for helping me”, zegt ze. “No worries, I’m just grabbing you by the butt”, is mijn antwoord. Terwijl ik daar sta met mijn handen vol op haar billen, moet ik bekennen dat het toch een vreemd geheel is; ik weet niet eens hoe ze heet. 

“If it scares you, it might be a good thing to try”.

– Seth Godin

“Oke, daar sta ik dan: 13 meter hoog”, denk ik. “Wat is dat toch. Waarom leg ik mezelf altijd dingen op die buiten m’n comfortzone liggen. Waarom haal ik daar plezier uit. Waarom doe ik mezelf dit toch keer op keer aan”, goed dit zijn geen helpende gedachten en ik wuif ze weg. Ik word aangemoedigd vanaf de boot. De boot die nu voor de rots ligt. De boot die niet meer achter de rots ligt. De boot die nu daar ligt en er daarmee dus voor zorgt dat ik wel moet spingen. Er is geen weg meer terug. M’n hart zit in m’n keel. Mijn benen trillen, alsof ik drie dagen lang legday heb gehad. “Mindset is alles en ademhaling ook”, flitst het door m’n hoofd. Ik spreek het hardop uit: “Ik kan dit!”. Ik zorg voor een sterke ademhaling. Ik tel hardop af, terwijl ik daar boven aan de rots sta: “five, four, three, two, one!” En daar sta ik dan nog steeds boven aan die prachtige rots. Niet gelukt. Ik probeer het nog eens: “Ik kan dit!”, ademhalen en ik tel af. Weer blijf ik staan als ik one zeg. Mijn benen trillen nog sneller en ik wil bijna opgeven, maar dat is geen optie. Ik besluit af te tellen in het Nederlands. Weet ik veel, misschien heeft het nut. “Ik kan dit!”, ademhalen, bemoedigende kreten vanuit het water en vanaf de boot, “Vijf, vier, drie, twee, een” en daar ga ik! Ik spring! Ik houd me keurig als een kaars, met m’n handen gekruist over mijn borsten. De ervaring leert dat rondborstige dames bij sprongen vanaf grote hoogte het beste hun borsten kunnen beschermen, dit is nodig om de pijn te beperken. Ik land keurig in het water. Als een vis in het water! “Whoohoo!!!! Ik kan het! Ik heb het gedaan! I am  king of the world! Whoohoo Whoohoo!”, gelukkig denk ik dit allemaal terwijl ik onder water ben. Het zou toch wat beschamend zijn als ik Leonardo DiCaprio’s tekst uit Titanic gebruik om mijn persoonlijke overwinning te uiten. Ik kom boven en ik hoor het applaus vanaf de boot, de rots en uit het water. Ik ben trots! 
Ik draai me om en moedig de volgende aan: “You can do it!”

ER