Tag: guestblog raising mefrouw

Guestblog raising mefrouw: Grijs

mefrouw2 reacties

Op een gegeven moment weet je dat het goed is. Dat het genoeg is.

Je hebt genoeg verteld, genoeg gedaan, genoeg gezorgd, genoeg ook benoemd. 

Dan moet je ook de moed hebben, om te zeggen dat het klaar is: Mefrouw is voldoende opgevoed. Mefrouw is allang klaar voor de toekomst. Zelfs het broertje is nu volwassen… al zijn z’n hersenen nog niet volledig volgroeid. 

Je hebt de menopauze al gehad, je hebt drie kleinkinderen, je kunt nu door. Je kan het bijna niet bevatten, maar het is waar.

En het is niet dat je de waarheid niet onder ogen wilt zien, maar het is, dat die zich aantekent. 

Je hebt het altijd al beseft, dat je nooit jong kunt zijn met je kinderen, maar misschien wel samen bejaard. Zoals je dat zelf ook al bijna samen met je eigen ouders bent, tegenwoordig.

Straks zit je de hele boel onder te kwijlen onder het gruis van het verpleeghuis. Straks word je onbekwaam bevonden, omdat wat je dan ook nog te berde te wil brengen; door je kinderen zal worden afgedaan als gezeik, net als in hun puberteit. Straks kun je niet eens meer voor jezelf opkomen, omdat je kinderen de regie gaan overnemen: Maar je man begon al grijs te worden op zijn zeventiende, jij pas na je 55e. Je hoeft niet bang te zijn. Alles is betrekkelijk. 

Het is heel natuurlijk. De grijze golf is niet eng, want het zijn jouw generatiegenoten. Of ouder. Jij bent de wildste in hun ogen. Of die rooie, of die met de krullen. Met hen was je ooit eeuwig jong.

Bovendien: grijs is het nieuwe blond, opeens is grijs hedendaags. Helemaal hip. Maar hoe dan ook, terwijl jij het zelf nog met lagen verf probeert te maskeren, wordt je oudste dochter opeens grijs. Slechts een enkele haar, maar toch, straks zit zij in de overgang. Nog maar enkele seconden. 

Ze tikken weg..

Is het ooit echt klaar? Zijn je kinderen ooit echt helemaal volwassen? Zijn ze echt klaar voor het leven? Als je goed naar je eigen ouders luistert, weet je dat het niet zo is. Als je het maar onder ogen wilt zien, weet je ,dat zolang er nog een generatie boven je staat, dat dat niet zo is.

En dat is heel geruststellend.

Groet SH

Advertentie

Guestblog Raising mefrouw: Daar gaat ze

mefrouw3 reacties

Het is niet dat ik niet wil, dat ze gaat. En niet dat ik niet wil dat ze gaat ruiken, proeven , kijken en ervaren. 

Of dat ze hierdoor geen competente juf of moeder zou zijn; en het is niet dat ik niet weet, dat ze als vrouw ondertussen wel haar mannetje staat. En het is niet dat ze bij haar afwezigheid de dingen niet goed geregeld zou hebben; en het is niet zo, dat ik, omdat ik haar anders ook weleens een hele tijd niet zie, dat nu wel gewoon ben. En het is niet, dat ze zoiets niet al eerder gedaan heeft en ook niet omdat anderen haar daarin hebben nagevolgd, dat je er daarom wel aan went. En het is niet zo, dat ik niet weet en besef dat ik niet de enige ben, die dit zo voelt. Het is ook niet zo dat mijn schoonzoon nu opeens een geweldige kerel is, omdat hij in deze periode voor zijn eigen dochter en het hondje zorgt, want dat was hij sowieso altijd al. Het is niet, omdat, nu er de tijd , de ruimte en het geld voor is en het daarom vast wel beter voelt, dat dat ook zo is. Het is niet omdat er deze keer geen hartverscheurend afscheid en geen tranendal was, het vast niet erg is. En het is niet omdat ze deze keer heeft aan gegeven: niet op vaste tijden contact te zullen hebben, omdat ze wel zal zien. En ook niet alleen omdat ze heeft aangegeven straks ergens alleen in een hutje op het strand te zullen gaan bivakkeren…

Nee, dat is het niet. 

Alles bij elkaar: het is dat ze weg is. Op reis voor een maand. 

“Having children: as if your heart is walking outside your body. ” 

Het is dat ik haar mis.

Groet SH

Guestblog raising mefrouw: Levertijd 5 april 1977

mefrouw6 reacties

  

“Op jouw 39ste kun jij wel oma zijn”, voorspelde de 39 jarige vrouw, die tegenover mij lag in het Diaconessenziekenhuis in Leeuwarden, nadat onze beide dochters geboren waren. Glimlachend met mijn spiksplinternieuwe dochter in mijn armen, keek ik opzij, naar de vrouw, die later mijn beste vriendin zou worden en die ook net een dochter had gekregen. 

Waar had dat mens het over? 

Zij moest er ook om lachen; 39 was zo oud; wij waren als bijna beginnende twintigers nog jong; het leven lag voor ons!

Op die dag lag er sneeuw, zoals ik graag vertel aan iedereen die het horen wil, en het was het eerste jaar, waarin de zomertijd ingevoerd werd, want anders was mijn meisje op 4 april jarig geweest.

Maar hoe gelijk kreeg mevrouw Wagenwiel (zoals iemand haar noemde). Toen ik 39 was, veranderde mijn wereld. Als een schitterende schokgolf kwam mijn eerste kleindochter erbij. Dat je eigen kind een kind krijgt, die eerste aanblik, dat soort momenten zijn onbeschrijfelijk.

Het betekende niet dat ik, als oma zijnde, gelijk achter de geraniums kroop, want daar ben ik allergisch voor, maar wel, dat ik met alles wat erbij hoorde, een heel ander leven kreeg, wat daarna toch ook weer in te plannen bleek.

Op je 39ste wil je het leven nog wel een keer anders beschouwen, omdat de veertig er aan komt. Maar geloof me, 39 is niet oud! 

Misschien sta je dan aan het begin van een leven, helemaal opnieuw.

“Och, meisje toch” zei mijn derde kleinkind gisteren herhaaldelijk tegen mij. En zo blijf je eeuwig jong.

Groet SH     

Guestblog raising mefrouw: Bevallen

mefrouw3 reacties

  

Als moeder van vier kinderen ontkom je er niet aan, om niet ook een blog aan dit onderwerp te wijden. De bevalling, maar ja, waar begin je. Naar aanleiding van het succes van mijn drieluik over de namen van mefrouw, was de verleiding groot om er nog een te maken; Bevalling 1,2 en 3. Maar dan zou ik andere situaties geen recht doen. Over de laatste keer kan ik overgins kort zijn: daar weet ik zelf weinig van, omdat het een keizersnede werd en ik bijna alles van horen en zeggen heb.
Echter de eerste keer was het na een zwangerschap uit het boekje (zonder trouwens alle pijntjes, misselijkheid en andere kwalen, die daarin beschreven werden) , geen makje. Na aankomst in het ziekenhuis duurde het nog 24 uur voordat mijn oudste dochter ter wereld kwam. Vierentwintig uur waarin ik mezelf op een heel andere manier leerde kennen. Dat ik zo kon schreeuwen, mensen kon afsnauwen of pijn kon overstijgen en doorstaan, vanwege wat tegenwoordig een weeën storm wordt genoemd, had ik nooit verwacht. Dat er een keizersnee en een bloedtransfusie werd overwogen, heb ik op die momenten niet meegekregen. Dat de meeste in het ziekenhuis aanwezige studenten of co assistenten op een bepaald moment ongevraagd kwamen meekijken, omdat het midden in de nacht was en ze verder niks te doen hadden, kon me eigenlijk niets meer schelen, ik was de schaamte wel voorbij en stond “open” voor publiek. Zij kregen er punten voor hun opleiding voor; en ik kreeg mijn kind; pijnmedicatie was in die tijd nog niet gebruikelijk. 
Daarna was ik vastbesloten om zoiets nooit meer te hoeven doorstaan. Totdat zich zes jaar later de tweede dochter onverwacht aankondigde. Zeven maanden zat ik in de rats, maar het ging van een leien dakje. Na het breken van de vliezen was ze er binnen 3 uurtjes. Thuis! Drie uur waarin ik nauwelijks de tijd had, om er over na te denken en met maar drie persweeën. Toen was ze er al. Daarmee heeft ze letterlijk en figuurlijk de weg gebaand voor haar zusje; voor mijn derde en naar ik dacht laatste kind.
Weloverwogen en helemaal zen ging ik er die keer voor en achteraf is dat ook de keer geweest, waarbij ik zelf de meeste zeggenschap en controle over de bevalling heb gehad. De dochter die toen geboren werd, heeft eigenlijk de beste start op aarde gehad.
Als in een Rollercoaster leert men al doende, maar de mooiste bevalling, was natuurlijk die van mijn vriendin. 

Daar mocht ik bij zijn en als eerste kreeg ik haar dochter in mijn armen gedrukt.
Een wereld aan ervaringen, maar hoe het bevallen is? Een drieluik zit er niet in.
Groet SH

Guestblog raising mefrouw: Beestenboel

mefrouw4 reacties

Mijn dochter, de oudste, heeft een tic. En niet zo’n kleine ook.

Zij wil alle dieren die ziek, zwak ,misselijk of gewond zijn redden; dat heeft ze al van jongs af aan en ik denk niet dat het nog over gaat.
In haar jeugd had ze dan ook een club. Dierenclub de dierenvrienden en bijna al haar vriendinnen waren lid en net zo enthousiast of misschien selecteerde ze ze wel om die reden. Ze gaven ook een blad uit: “Beestenboel”, waarin ze hun diensten aan boden als hondenuitlater en als oppasser of verzorger, wanneer een baasje tijdelijk niet beschikbaar zou zijn, om welke reden dan ook, voor welk dier dan ook.
In dat blad stonden ook de mooiste verhalen over het lief en leed dat ze meemaakten met hun eigen dieren, want Mirelle had haar eigen clubhuis, naast ons huis. Mijn man had een bouwkeet beschikbaar gesteld toen het serieus werd en haar liefde voor dieren ons over het hoofd dreigde te groeien. En later op de Middenweg confisqueerde ze het achterste schuurtje voor het hele gebeuren.
Toen we voor de gein een keer eens gingen tellen tussendoor stond de teller op 73 verschillende dier (soort). En ze hadden ook allemaal een naam. Waarvan je de een wat beter kunt onthouden dan de andere. “Maar van wie heeft ze die genen? Van wie heeft ze dat talent?”

Behalve haar vader deed iedereen mee aan de hele gekte; “Oom” Ane nam overalls mee voor alle clubleden,( die ze gelijk opgepimpt heeft) , Beppe ontfermde zich over een verweesd muizennest en ik zei de gek ben geen haar beter. Op haar netvlies staat nog de keer gebrand dat ik een konijntje uit mijn jas toverde, dat ik gevonden had tijdens een wandeling met de honden.

Maar ik zal nooit vergeten dat zij de dieren ambulance liet uitrukken voor een jonge mus, die per ongeluk met haar was meegereisd van Franeker naar Leeuwarden.

Tegenwoordig moet ze zich vanwege de allergieën van haar zoon beperken tot alleen maar dieren buitenhuis. Dus heeft ze vissen, konijnen en kippen. En voor alle vrije vogels genoeg eten voor een jaar.

Maar wat schetste mijn verbazing toen ik vorige week onverhoeds haar bijkeuken binnenstapte ? Iek en Piep zaten veilig en wel binnen in een net verschoond hok. Vanwege de ziekte van de ene, mag de ander haar gezelschap houden.
Daarom heb ik nu het heerlijke vermoeden dat het ontelbare dieren zijn en dat dit blijvend is.

Groet SH