Een paar maanden geleden heb ik een mindfulness-cursus gevolgd. Tijdens de eerste sessie moest ik me inbeelden dat ik een soort van buitenaards wezen was en dat ik alles op aarde voor het eerst ontdekte.
Ik moest mijn ogen sluiten en ik kreeg iets in mijn handen, dit moest ik met al mijn zintuigen gaan ontdekken.
Ik mocht het wegen met mijn handen, de structuur voelen, warm of koud, glad of ruw.
Al snel vormde ik een beeld maar, dit moest ik als ruimtewezen proberen los te laten.
Ik mocht er naar luisteren. Kon ik het horen hoe het tussen mijn vingers rolde?
Ik mocht er aan ruiken (daar verklapte helaas mijn aardse wezen aan de Aliën dat ik geen heel klein kiezelsteentje in mijn handen had maar een rozijntje).
Als ik wilde mocht ik het op mijn tong leggen en weer wegen.
Langzaam ontdekken.
Wat gebeurde er in mijn mond?
Als ik er klaar voor was mocht ik heel voorzichtig gaan kauwen en nog steeds blijven observeren wat er gebeurde.
Veranderde de structuur?
Hoe smaakte het?
Uiteindelijk mocht ik het als ik wilde doorslikken en observeren hoe het door mijn lijf ging, hoe lang ik het kon volgen.
Ik kreeg de opdracht mee naar huis om dit vaker toe te passen en ook leuk om het samen met mijn gezin of kinderen te doen tijdens de maaltijd.
Ik kwam tot de conclusie dat als ik nieuwe gerechten kook, ik dit onbewust doe, bij dat eerste hapje. Maar bij de gemiddelde doorsnee maaltijd sla ik dit proces compleet over en eet ik redelijk op de automatische piloot en nu de mindfulness-cursus is afgerond moet ik bekennen dat deze oefening ook weer een beetje is weggezakt. Maar vandaag kwam ik dit mooie woord tegen als goede reminder.
Fletcherize
-to chew food slowly and thoroughly-
Liefs MR
mefrouw 