Het is niet dat ik niet wil, dat ze gaat. En niet dat ik niet wil dat ze gaat ruiken, proeven , kijken en ervaren. 

Of dat ze hierdoor geen competente juf of moeder zou zijn; en het is niet dat ik niet weet, dat ze als vrouw ondertussen wel haar mannetje staat. En het is niet dat ze bij haar afwezigheid de dingen niet goed geregeld zou hebben; en het is niet zo, dat ik, omdat ik haar anders ook weleens een hele tijd niet zie, dat nu wel gewoon ben. En het is niet, dat ze zoiets niet al eerder gedaan heeft en ook niet omdat anderen haar daarin hebben nagevolgd, dat je er daarom wel aan went. En het is niet zo, dat ik niet weet en besef dat ik niet de enige ben, die dit zo voelt. Het is ook niet zo dat mijn schoonzoon nu opeens een geweldige kerel is, omdat hij in deze periode voor zijn eigen dochter en het hondje zorgt, want dat was hij sowieso altijd al. Het is niet, omdat, nu er de tijd , de ruimte en het geld voor is en het daarom vast wel beter voelt, dat dat ook zo is. Het is niet omdat er deze keer geen hartverscheurend afscheid en geen tranendal was, het vast niet erg is. En het is niet omdat ze deze keer heeft aan gegeven: niet op vaste tijden contact te zullen hebben, omdat ze wel zal zien. En ook niet alleen omdat ze heeft aangegeven straks ergens alleen in een hutje op het strand te zullen gaan bivakkeren…

Nee, dat is het niet. 

Alles bij elkaar: het is dat ze weg is. Op reis voor een maand. 

“Having children: as if your heart is walking outside your body. ” 

Het is dat ik haar mis.

Groet SH