Een beetje beschroomd, met onder haar arm een stapeltje boeken geklemd, schuifelt de oude mevrouw de winkel binnen. Ze was er de vorige dag nog zo blij mee geweest, alle boeken van de Goud-Elsje serie, die ze vroeger stukgelezen had en die ze nu weer via een veiling in haar bezit had gekregen.
“Maar ze vallen heel erg tegen” zo maakt ze hardop kenbaar, terwijl ze de hele stapel op de toonbank deponeert. Ze heeft ze alleen wat doorgebladerd en nu brengt ze ze maar bij ons. Kunnen wij ze verkopen voor het goede doel? Want ja, ze weet ook niet wat ze er verder mee aan moet. In de kast is geen ruimte meer en de (klein)kinderen hebben er totaal geen belangstelling voor.

Duidelijk geen boekenverzamelaarster deze mevrouw. Als verzamelaar, gaat het je namelijk om de heb en niet om de inhoud. Als verzamelaar trek je je niets aan van het verouderde taalgebruik, de ouderwetse lay-out of de spelling uit het jaar nul. Dan ben je in de wolken, met dat ene gewenste exemplaar, dat er nog schitterend uitziet; of de serie die je voor een appel en een ei op de kop weet te tikken…..

Maar als liefhebber kun je de boeken uit je jeugd eigenlijk maar beter niet gaan herlezen, of er in ieder geval niet al te hoge verwachtingen over koesteren, dan kan het ook niet tegen vallen.

“Ze zijn toch ook wel heel erg vroom” zo vertrouwt ze me nog gauw even toe en pas als ze de deur uit is, durf ik hardop te lachen. Ook om mezelf.

Want hoe herkenbaar is dit?

Groet SH