Citizen of the world, dat is hoe ik mezelf mag en kan noemen tegenwoordig. Afgelopen augustus heb ik de beslissing van mijn leven gemaakt. Ik heb mijn baan opgezegd, de huur van mn huis beëindigd en al mn spullen verkocht. Momenteel bestaat mijn leven uit vier vuilniszakken, 3 dozen, 20 paar schoenen (het weggooiproces ging daar iets minder gemakkelijk) & een stofzuiger. Een ongelofelijk bevrijdend gevoel om weinig materiële spullen te bezitten en dus ook geen verantwoordelijkheden te hebben.

Na een vrij pittig jaar zowel privé en werk, heb ik dus besloten om alles op te zeggen en te gaan reizen. Ik ben nu 28, geen verplichtingen in Nederland en mijn werk was niet mijn droombaan. Maar die diepe wens om te reizen, die sluimerde al een aantal jaar in mijn hart.

‘Waar ga je heen?’ vraagt iedereen. Goede vraag, meer dan een globaal plan heb ik niet en wil ik ook niet hebben. Juist naar die vrijheid verlang ik zo, het geeft me energie. Mijn achttien kilo wegende backpack (ik weet het, véél te zwaar) en ik, zijn dus vrij om te gaan en staan waar we willen. Het enige wat ik zeker weet is dat mijn startpunt Hong Kong is en uiteindelijk working holiday year in Australië.

Zaterdag 23 september 2017 was het zover. Na een slopende maand van fulltime werken, een miljoen afscheidsetentjes en een verhuizing, sta ik op Schiphol omringd met een aantal van mijn dierbaarste vrienden en mijn moeder. Op dit moment voel ik nog niets, of, dat denk ik dan. Totdat het moment daar is om daadwerkelijk afscheid te nemen. Niet wetende wanneer, hoe en of ik weer terug kom naar Nederland. Ik kijk naar mijn lieve vriendin J. en zie de tranen in haar ogen. Dan slaat het ook bij mij toe: ‘’Shit, shit, shit what the hell ga ik doen?!’’. J. gaat door een rotte periode in haar leven en wil ik helemaal niet meer weg. Niet nu. Op dat moment wil ik liever blijven dan ooit, bij mijn lieve, lieve vrienden waar ik zoveel om geef en zij om mij. Dat wordt me duidelijker dan ooit. Terwijl ik dit schrijf, rollende tranen over mijn wangen. Ik mis hen vreselijk en wil ik niets liever dan eventjes met hen een wijntje drinken en bijkletsen. Gewoon, samen met hen zijn.

Echter juist dankzij hen, weet ik dat ik de juiste keuze maak. De keuze om voor mezelf te kiezen, een stukje soulsearching, verrijking, ontwikkeling én natuurlijk avontuur.

Na de laatste warme knuffels en tranen, stap ik vol dubbele gevoelens door de douane. Zittend in het vliegtuig, blijven de tranen komen. Zoveel lieve berichten van iedereen. Vlak voordat ik door de douane ging, kreeg ik een afscheidscadeau in mijn handen gedrukt. Een klein boekje met lieve verhaaltjes en polaroids van mijn vrienden, met de toepasselijke naam ‘Paradiso now’. Dit roert mij tot in het diepst van mijn hart, maar geeft me ook moed.

Dan gaat het sein ‘gordels om’ en beginnen de motoren te brullen. De tranen worden vervangen voor opwinding. Ik weet, nu gaat mijn grootste droom in vervulling. Het avontuur gaat beginnen. First stop: Hong Kong!