Vandaag zag ik er weer een. Een puppy. En weer moest ik mijzelf er van weerhouden, om hem te gaan aaien, er aan te gaan ruiken of om hem te dicht te benaderen in welke zin dan ook, want dan zou ik weer besmet kunnen raken. Dan zou ook ik namelijk, net als mijn jongste zus, onlangs heeft gedaan, weer kunnen vallen voor al die schattigheid en ook weer een hondje hebben kunnen nemen. Vooral nu mijn oudste zus onverwacht een nest met jonge honden heeft. Dan zou ook ik weer besmet zijn geraakt met de puppybronst. Met dat virus; het heerst namelijk.

Ik realiseerde me al eerder dat ik meer dan veertig jaar honden in mijn leven heb gehad en dat ze er voor meer dan een substantieel deel, deel van hebben uitgemaakt.Dat ze er al veel langer zijn dan mijn ‘all of my children’ ;

Dat ik terwijl bijna al mijn kinderen de deur uit zijn nog steeds oppas moet regelen. Voor mijn hond!

Wanneer kom je daar van los? En vooral hoe dan?
Ik denk dus dat, dat op het moment is, dat je tegen je zus kunt zeggen dat je geen puppy uit Daisy’s nestje neemt, om jouw moverende redenen.

Terwijl je zus geprobeerd heeft je tot andere gedachten te verleiden, met niet zo zulke subtiele foto’s, ben jijzelf nu vastbesloten;

Dus sorry: Benny, Blacky, Nikky, Sheila, Pieko, Tommy, Lada, Spunky, Bonny, Beertje,Bobby,Flame ,Boris en Luna. En Tara, Eddy, Mecx en ook Roos, Rocky en Hunter; Met allen heb ik een verhaal. Het was leuk, maar het is genoeg geweest. Ik ben vastberaden; Ik zet er een streep door; Ik neem geen nieuwe hond meer.

Toch?

Groet SH