Glunderend laat mijn kleinzoon me het zakje met maïs zien, waar hij de avond tevoren samen met zijn moeder popcorn van gemaakt heeft. “Ze gingen allemaal poppen, Oma! ” vertelt hij vol trots. Vervolgens bedenkt hij dat hij mij daar eigenlijk wel een demonstratie van wil geven, maar dat vindt zijn moeder toch niet zo’n goed idee, om negen uur ’s ochtends. 

De teleurstelling druipt van zijn gezichtje af maar als hij even later een verdwaald stukje op de grond vindt, klaart de lucht weer op: “Kijk oma! Dit is nu popcorn! Ik prijs hem de hemel in en hij is zielsgelukkig.
Dat je soms voorzichtig moet zijn met wat je aan kinderen leert, realiseer ik me diezelfde nacht nog, als mijn negentienjarige zoon  om half twee zachtjes op mijn slaapkamerdeur klopt. “Mam, mogen wij popcorn maken?” klinkt het fluisterend. 

Grmmmpf!? Wat?!  

Hij heeft samen met zijn beste vriend, die hij al vanaf de kleuterschool kent, op het balkon een biertje zitten drinken en dan kom je soms op dat soort ideeën. 

“Ja, jongens! Veel plezier! “roep ik terug en proberend de daarop volgende keukengeluiden te negeren, draai ik me toch wel een beetje vertederd maar weer om.
Want ja ,hoe zat het met dat spreekwoord eigenlijk ook alweer? Iets over kleine jongens die groot worden. …
Groet SH