Verhuizen schijnt voor veel mensen in de top drie van stressvolle situaties te staan. En de doorsnee burger schijnt het gemiddeld ook maar drie tot zes keer in zijn of haar leven te doen. Ikzelf heb in mijn leven in vijftien verschillende huizen gewoond en ben dus met mijn kinderjaren meegerekend behoorlijk vaak verhuisd. Het aantal keren dat ik tussendoor weer eventjes terugkeerde op het ouderlijk nest heb ik dan nog niet eens meegeteld.
Mijn dochters hebben hier natuurlijk wel een tik van meegekregen. Nadat ik ze door het hele land heb mee gesleept, kunnen ze er ondertussen zelf ook wat van. Organisatorisch zijn ze er niet minder van geworden.

Zo is de jongste nogal van het weggooien. Ooit hielp ik haar met de verhuizing, toen ze, wegens sloop, het appartementen complex waar ze indertijd woonde, moest verlaten. Met pijn in mijn hart zag ik dingen uit haar jeugd, die ik eerst jarenlang voor haar gekoesterd had, in de container verdwijnen. Ja, mam, is het dan, je kunt niet alles bewaren!

De middelste heeft momenteel geen vaste woon- of verblijfplaats, maar leeft zo’n beetje vanuit haar koffer. Een deel van haar bezittingen staat opgeslagen en toen we dat aan het inpakken waren, verbaasde ik me over het gemak waarmee ze de rest verkocht, weg gaf of weg kieperde.

Dat je ook weer van je kinderen kunt leren, realiseerde ik me bij mijn meest recente verhuizing. Omdat die van groot naar klein ging, moest ik goed nadenken over wat er wel of niet mee kon. De boeken verdwenen bij iemand in de opslag; de boekenkast ging naar Goutum; heel veel spullen kon ik verkopen via Marktplaats, en ja, voor de deur stond een grote aanhangwagen waarmee mijn schoonzoon diverse malen naar de Milieustraat is gereden. Ook ik ontkwam er niet aan, om dingen weg te moeten gooien.

Toen ze klein was zei de oudste een keer tegen mij dat ze eigenlijk niet beter wist, dan dat we steeds weer gingen verhuizen, maar laatst realiseerde ze zich dat haar huidige adres hetgene is, waar ze het langste heeft gewoond, dus die heeft haar stekje gevonden.
En of ik nou hier blijf wonen? De tijd zal het leren!

Groet SH