Het zit er bijna op, de periode van onze tijdelijke COA-locatie. Op 4 mei gaan we het watersportseizoen weer in.

Dat betekent voor ons een hoop geregel, heel veel schoonmaken ,klusjes, klusjes en nog meer klusjes….
Maar het betekent voor de bewoners (de vluchtelingen) weer een onzekere tijd, niet wetende op welke locatie je terecht komt, niet weten of het daar prettig, niet weten hoe de nieuwe school is, niet weten hoe het daar reilt en zeilt en niet weten hoe het verder gaat met de procedure.
Maar het betekent ook afscheid nemen, de vluchtelingen hebben hier een half jaar gezeten, sommigen ben je liever kwijt dan rijk, maar met een aantal krijg je toch een band. Een vader van vier kinderen uit Afganistan helpt sinds dag één met de schoonmaak, op de bovenverdieping maakt hij elke dag de gangen schoon, tussen de bedrijven door gaat hij naar Nederlandse les. Zijn oudste twee dochters, 10 en 12 jaar, spreken al fantastisch Nederlands, Engels en zelfs een woordje Fries. Zelfs op zijn laatste dag was hij nog aan het schoonmaken.
In het begin hadden ze het moeilijk; aanpassen, andere regels, normen en waarden. Met 190 mensen uit verschillende landen, waar je normaal niet mee in hetzelfde gebouw zou willen wonen. Je bent gevlucht, getraumatiseerd en vol woede of angst.
Mijn rol in dit verhaal, als iemand mij vraagt, wat doe je daar eigenlijk? Ik ben schoonmaker, cateraar, schooljuffrouw, maar ook politie-agent, een aanspreekpunt en helpende hand. Het was niet altijd rozengeur en maneschijn, maar dat is het met een hostel vol met Hollanders ook niet.
Twee maanden terug zeiden alle volwassen bewoners nog steeds “goedemorgen” met de lunch. Ik heb ze geleerd dat het “goedemiddag” na twaalf uur is, ik snap dat wel, ze hebben alleen ’s ochtends Nederlandse les, dus dan was het gewoon goedemorgen.
Je moet je aanpassen, je moet zelfs Nederlands leren, acclimatiseren. Vandaag is er een bus vertrokken met 30 personen. Volwassen mannen staan te huilen. Verwarring, angst voor het nieuwe, afscheid nemen van nieuwe vrienden. Nu maakt het niet meer uit waar je vandaan komt.
Tot ziens, hopelijk zetten jullie de inburgering met progressie voort! Het ga jullie goed.
FR