Je kent ze wel, die mannen in fluoricerende hesjes die de groene perkjes, strak onderhouden. Finn en zijn vriendje zijn groot fan en spelen dan ook vaak “werkmannen” compleet met harken en schoffels. 

Ik ben opgevoed om elkaar gedag te zeggen als je elkaar passeert, iets wat in deze tijd helaas niet meer gebruikelijk is. Als ik bij school sta te wachten zijn de mannen van de gemeente druk bezig om al het ongewenste onkruid te verwijderen en ik zeg ze dan ook keurig gedag. 

Voor één van de mannen, type ruwe bolster genoeg aanleiding om een gesprekje te beginnen en dan blijkt zeker dat hij een blanke pit bezit!

Het was de avond ervoor mooi weer geweest en hij had zijn motor uit de schuur gehaald voor een ritje. Opeens stond er jongetje van een jaar of acht naast hem met een sonde in zijn neus. Het jongetje bleek ziek, ongeneselijk ziek, kanker. 

Maar de oogjes van de jongen straalden toen hij de motor zag. Hij was gek op het geluid en zijn grote droom was dan ook om ooit nog op zo’n geweldige motor te mogen zitten, vertelde de moeder aan hem. 

De schoffelaar bedacht zich geen moment en tilde de jongen op de machine en liet de motor flink ronken. De jongen had de avond van zijn leven vertelde de man met tranen in zijn ogen. Hij was zo blij dat hij dit, met zoiets simpels had kunnen doen.

We filosoferen, samen, nog wat over dat de wereld zoveel mooier zou zijn als iedereen gewoon wat aardiger voor elkaar zou zijn en dat dit vaak in kleine dingen zit zoals elkaar bijvoorbeeld gedag zeggen.

Dan komt Finn van het schoolplein rennen, “hey ik ken jou”! Mijn lieve, open mannetje die iedereen gedag zegt en daardoor de meest oprechte gesprekjes voert.

MR