Alhoewel wij vroeger thuis met drie meisjes waren, hadden we een abonnement op het jongensblad Pep.

Elke week werd er stil gestreden, wie het deze keer als eerste mocht lezen en als mij de eer te beurt viel, verslond ik alle vervolgverhalen tot op de laatste letter. 

En wat waren ze me dierbaar!

Lucky Luke , Asterix, Michel Valliant, Toenga, Rick Ringers. Allemaal vond ik ze even stoer en spannend. Daarmee is mijn liefde voor stripverhalen begonnen; 

en dat vertaalde zich toen ik een tiener was, in de liefde voor beeldromannetjes; liefst ook met wat “heftiger” scènes!.

Van Prins Valiant heb ik zelfs de hele serie bij elkaar gespaard toen die bij de de Vivo verkrijgbaar was en later heb ik mijn zoon alle 52 delen in bed voorgelezen, toen hij een jaar of acht was. Samen verloren we ons in de wereld van weleer, waarin draken, heksen, ridders, prinsen en jonkvrouwen de hoofdrolspelers waren.

Het meidenblad Tina heeft mij echter nooit kunnen bekoren, maar bij mijn vriendje thuis, lazen ze de Sjors. 

En daarin stond het in mijn ogen meest fascinerende en magische verhaal aller tijden: ” Archie; De man van Staal.”

Omdat ik de Sjors maar af en toe onder ogen kreeg en Archie er ook geen vast onderdeel van uitmaakte, las ik zo hier en daar eens wat en kreeg er daardoor, naar nu blijkt, een heel verkeerde, fragmentarische indruk van.

Bij recente herlezing, blijkt Archie geen zelfstandig denkend en handelend wezen te zijn, maar een doodgewone robot! Misschien moet je de helden uit je kindertijd op oudere leeftijd ook maar gewoon laten voor wie ze zijn, om jezelf de ontgoocheling te besparen. …..

Alhoewel?

Misschien ten overvloede; maar ik moet eigenlijk wel vermelden, dat de Pep stiekem mijn vaders lijfblad was, want ook toen wij alledrie allang de deur uit waren; toen het blad allang was samengegaan met de Sjors en allang de Eppo heette, viel het nog wekelijks bij hem op de mat.

Voor hem bleef de magie gewoon bestaan.

Groet SH