Ik zie je staan. Buiten, je staat te wachten. Ik kom aanlopen en je lacht. Ik lach terug. “Heb je er zin in?”, vraag je. Ik bevestig dit. Ik heb tevens een onrustig gevoel in m’n buik. Zijn dit zenuwen? Ik kan het niet helemaal plaatsen en ik besluit het naast me neer te leggen. Ik ben hier nu en ik hoef niet alles wat ik denk, of voel te analyseren. Heel yoga, besluit ik op dat moment in het hier en nu te zijn, al is hetgeen we gaan doen alles behalve yoga…. dat weet ik, dat weet jij en dat weet de hele wereld, die ons daar zo ziet staan. Ik kijk je nog even zijdelings aan. Ik ben nieuwsgierig naar wat je hebt bedacht. Wat heb je voor mij in petto vraag ik me af.

We gaan beginnen zeg je.”Holy crap… We gaan beginnen? Gelijk bam: Fijn dat je er bent, en we gaan los!….” Je kijkt me aan. Je lacht. Is dit om mij gerust te stellen, of lach je, omdat jij weet wat me staat te wachten en weet je dat ik het zwaar te verduren zal krijgen. Je weet dat ik daar van houd….

“Oke, sandbag op je schouders”, en dan hoor ik in mijn hoofd een liedje dat ik al heel lang niet meer heb gehoord. “IIIIIIIIIIIIIIIIIIII, want you back jn my life”. Ik heb al zo lang niet meer bij je kunnen trainen, en dat heb ik gemist! Met een big smile op mijn gezicht volbreng ik hetgeen je voor mij en voor de rest van team hebt bedacht!

ER