We zitten vlak naast elkaar, met de smalle rugleuning van de bank tussen ons in. Het meisje en ik op ‘die ouwe ballenbakboot’, de Midsland. De boot die bij vertrek en bij het aanmeren met zoveel tumult rammelt, dat je even in niemandsland belandt. Ik ben expres voorin gaat zitten, om deze ervaring niet te missen en meer besef te hebben van de verwende luxe, wanneer ‘onze eigen boot’ weer in de vaart is.

Een bediende van de catering komt in de wandelgang van zijn werk recht op ons aflopen. Ik probeer zijn blik te vangen om hem te kunnen groeten. Hij ziet mij niet. Zijn ogen zijn gericht op het meisje naast mij, totdat hij de bocht neemt naar het buffet en het uiterlijk moet loslaten. Mijn groet blijft hangen in niemandsland.

Ik kijk opzij. Ze is prachtig. Het meisje. Een volle bos mooi gemodelleerd lang haar, haar lichaam slank in vorm. Een knap gezicht met een gave huid. Mogelijkerwijs perfect. Kortom jong.

Ik kan mij vinden in die natuurlijke prioriteit van de man. Ook in de door mij gekleurde invulling van deze gebeurtenis. Melancholisch glimlachend denk ik aan lang geleden. Bovendien ben ik dankbaar voor mijn verdieping in Wabi Sabi, een Japanse levensfilosofie. Een strohalm voor de gevorderde vrouw?

‘Hetgeen dat is veranderd door de invloed van tijd, maar juist dat maakt het mooier. Schoonheid schuilt in imperfectie.’

De boot en ik, wat een feest der herkenning.

GH, Vlieland

PS: MW-G te Vlieland bedankt voor het bedenken van de bijnaam voor de Midsland van Terschelling.