Het voordeel is, als je vlak bij de luchtmachtbasis woont, dat je eerste rang zit tijdens de luchtvaartdagen. Tenminste bij goed weer, heb je goed zicht op de vele shows, waarbij de diverse teams halsbrekende toeren uithalen. En nog meer voordeel: je hebt geen last van de files en het is helemaal gratis.

De eerste dag probeer ik er dan ook echt van te genieten. Al is de lucht bijna grijs, door de laaghangende bewolking, vanaf mijn balkonnetje, krijg ik toch diverse stunts te zien. Ze vliegen laag, begrijp ik, om het publiek te plezieren. Zijn al die mensen niet voor niets gekomen.

Tegelijkertijd groeit het besef, dat ze daarom de dagen ervoor zoveel geoefend hebben; in een kleiner luchtruim moeten ze hetzelfde kunstje kunnen flikken. Dus daardoor is het gisteren mis gegaan met het Zwitserse team en moest iemand zich met zijn schietstoel in veiligheid brengen….

Het blijven jongens, die mannen van stavast. Ze lijken te spelen, maar voeren met feilloze preciezie de meest hachelijke manoeuvres uit. Zelfs de Burgemeester zei het: “The show must go on! ”

De volgende dag, als ik op mijn kleindochter pas, blijkt maar weer, dat niet iedereen er van geniet. “Ikke bang” roept ze regelmatig bij het horen van al dat donderend geweld in de lucht. Nadat we er samen voor zijn gaan zitten en de voorbijkomende vliegtuigen van de vogels hebben weten te onderscheiden, gaat ze enigszins gerust gesteld toch slapen.

Ik blijf nog even napeinzen. Over de milieuvervuiling, de geluidsoverlast, het militaire vertoon en de verspilling van al die miljoenen. En ik maak me zorgen over het leven en het lot van die jongens. Vooral als er ook nog een keer diverse hulpdiensten met gillende sirenes voorbij razen. Het zal toch niet?

Ik hou mijn hart vast. Totdat een solo piloot er eentje in de lucht tekent en een ander er zijn pijl door schiet. 

Het is rood.

Groet SH