“Je dochter is een dief! ” riep ik tegen mijn schoonzoon, toen hij nog maar nauwelijks binnen was, na een lange dag van hard werken. Want wat was het geval? Tijdens een winkeluitje samen, had Olivia zonder dat ik het gezien had, een flesje paarse nagellak in de tas gestopt. Hij moest lachen, het bleek niet de eerste keer te zijn, want ze had al eerder een Milkakoekje buit gemaakt, zonder te betalen.

Dat werpt me terug in de tijd. Toen ik een van mijn kinderen dwong om het onbetaalde item terug te geven in de winkel waar het vandaan kwam, of toen ik opgebeld werd, vanuit de nu ontmantelde V&D, dat een van de vier opgepakt was vanwege ook zoiets onbenulligs. Maar, ja, die was toen al veel ouder en moest wel beter weten.

Tijdens gesprekken met medeopvoeders in die tijd en ook nu ik het als oma meemaak, kwam ik erachter, dat je er drie je kanten mee op kunt: Of je blijft er samen om lachen, of je vertelt wat jij graag wilt hebben, als ze dan toch iets mee willen nemen 😉 of je geeft er sturing aan in de juiste richting.

Het laatste verdient natuurlijk de schoonheidsprijs. Je kunt ze vertellen, dat iets alleen maar van jou is, als je er zelf voor betaald hebt. 

Mijn ouders moeten dat goed gedaan hebben. Toen mijn schoolvriendinnetje geld pikte uit de portemonnee van haar moeder, wilde ik niet eens het snoep op eten wat ze daarvan kocht. Op negen jarige leeftijd had ik dus al een soort moreel besef, wat ik mijn eigen kinderen ook weer mee heb gegeven. Naar ik hoop

Met zijn allen zullen we er als gezin en familie dan ook zorg voor proberen te dragen , dat Olivia niet valt voor verdere verleidingen. 

Net als de rest zal ze hopelijk al doende niet in de criminaliteit belanden.

Ook al valt ze op paars.

Groet SH