Zo luidt de aanhef van de brief van onze burgemeester aan mijn zoon. En ik vind het lief, ik proef ook de intentie er van wel, maar ik bedenk tegelijkertijd dat het een achterhaald fenomeen is. 

De burgemeester doet z’n best hoor, hij roept alle jongeren in zijn Gemeente, die dit jaar voor het eerst mogen gaan stemmen op, om dat ook daadwerkelijk te gaan doen.

Hij heeft het zelfs over Twitter en Facebook, het aantal stembureaus en ook wat je er allemaal voor nodig hebt, hij is dus hartstikke modern en betrokken, maar maar hij gaat aan een ding voorbij.

Nou ja, misschien twee, maar daar liggen dezelfde dingen aan ten grondslag.  

Hij kent mijn zoon niet!

De jongen die in 2012 al wilde gaan stemmen, maar die daarbij gehinderd werd door zijn leeftijd. De jongen die elke dag wel over politiek wil praten.

Met hem is het anders, dan met mijn dochters vroeger, voor hen had ik maar een advies; “altijd gaan en op de eerste vrouw op de lijst van je keuze stemmen”. Het waarom daarvan heb ik al eens verwoord in een andere blog.

Maar bij mijn zoon kom ik daar niet mee weg. Hij wil altijd de diepte in, maar ik heb wel medelijden met die burgemeester, die dit allemaal niet weet en dus random brieven verstuurd.

Weet hij überhaupt wel, dat jongeren die nog maar nauwelijks de puberteit zijn ontgroeid, nooit zelf hun post open maken?

Over vier jaar toch maar andere kanalen kiezen denk ik dan, om die zo gewilde jongeren te bereiken, want ik vraag me af of deze brief ook wel bij mijn oudste kleindochter is geland. Zij zit in dezelfde leeftijdsgroep…

By the way: Unknown

” Politiek is een hoefijzer, in het midden raak je nooit de uiteinden, maar die zijn wel aan elkaar gewaagd. “

Groet SH
Zie: Wikipedia, Hans Slomp en Andre Krouwel