En dan nu! Het volgende hoofdstuk in mijn pogingen om de pijn zo min mogelijk mijn dagelijkse leven te laten beïnvloeden. Mijn nieuwe teacher.

Tijdens de revalidatieperiode kreeg ik onder andere mindfulness aangeboden. Nu paste ik dit altijd al wel toe, door zoveel mogelijk met aandacht te leven maar niet specifiek op mijn lichamelijk gesteldheid.

De afgelopen jaren, had ik mezelf aangeleerd om mijn lichaam af te sluiten voor de pijn, iets wat onmogelijk is en daardoor een constant gevecht en bovendien een energieslurper. Ook raakte steeds meer mijn verbondenheid met mijn lichaam kwijt. Maar tijdens de mindfullness-sessies mocht de pijn er juist gewoon zijn. Een verademing. Ik hoefde geen actie te ondernemen, niet te blokken of uit alle (onmogelijk) macht proberen te ontspannen.

Het hoort bij mij. Het mag er zijn.

Een compleet nieuwe ervaring, geen gevecht meer.

Dat het weer de nodige tranen oplevert geeft ook niet, ook die mogen er zijn (ik pak gewoon een extra potje voor pijn in de traanzaal van mijn luchtkasteel).

Omdat ik het gevoel heb dat ik nog veel meer baat kan hebben bij mindfulness gericht op pijn, heb ik samen met mijn behandelaars gezocht naar het juiste vervolg-traject.

“Wherever you go you will find your teacher, as long as you have the eyes to see and the ears to hear.”

-Shunryu Suzuki-

Ontzettend dankbaar voor mijn nieuwe teacher loop ik door vanuit de traankamer, via de gelukskamer naar mijn dankbaarheidsboom!

Fijn weekend allemaal,

Liefs MR