Hij schrikt zich het apezuur, de kleine slanke heer in zijn mooiste outfit, als mijn hond hem wil besnuffelen in de lift.

“Nee, nee, schone kleren, gewassen, moet bidden”, in één zin weet hij duidelijk te maken, wat er voor hem zo bedreigend aan de situatie is.

“Ik hou hem vast, niets aan de hand”, stel ik ‘m in mijn ogen gerust.

Als ik later buiten achter hem aanloop, valt, zonder dat hij het in de gaten heeft, zijn vest op de grond. Daar wordt het vast heel wat viezer van.

Daarom waarschuw ik maar even en verbaasd, maar dankbaar dat ik met hond op afstand blijf, raapt hij het op.

Een goede daad verricht?  Of is zoiets vanzelfsprekend?

Groet SH