Vanochtend werd ik badend in het zweet wakker. Ik droomde dat ik in een brandend gebouw zat en dat de uitgang geblokkeerd was. Verschrikkelijk! Wat was ik blij dat ik wakker werd. Pfff gelukkig, het was maar een droom…

Het rare is dat ik dit precies nu droomde, of toch niet?

Vandaag is het 11 september oftewel 9/11. Alweer 14 jaar geleden zaten we aan de buis gekluisterd die vreselijke beelden te bekijken. Ik denk dat iedereen nog weet waar hij of zij precies op dat moment was. Mijn zusje was op dat moment in Amerika, gelukkig helemaal in Montana, een paar weken daarvoor nog in New York. Heel bizar en ook paniek bij ons thuis.

Voor mij was het maar een droom, voor 2977 mensen niet. Zoveel mensen die ’s ochtends gewoon opstonden, ontbeten, hun kinderen een kus hebben gegeven, hun hond hebben geaaid, misschien zelfs ruzie met hun partner hebben gemaakt. Sommige van hun hebben op die bewuste dag nog kunnen bellen naar hun geliefde. Maar al deze mensen zijn nooit meer thuis gekomen.

Zij kunnen nooit meer dromen.

Op een dag als vandaag, stralend mooi weer zit ik op een terras en tel ik mijn zegeningen. Laat mijn familie weten dat ik van ze hou. Vanavond zal ik een kaarsje branden voor de slachtoffers van 9/11. Zij die nooit meer kunnen dromen.

FR