Laatst was ik samen met mijn oudste dochter in het ziekenhuis en konden we helemaal gratis meerijden, met een vrijwilliger als chauffeur, in zo’n soort van golfkarretje, wat elk zichzelf respecterend hospitaal tegenwoordig beschikbaar stelt voor patiënten, die slecht ter been zijn.

Wij kregen gezelschap van twee mannen, voor de prijs van een, want de een ging voor de gezelligheid mee, terwijl zijn dienst er eigenlijk al opzat.

Het bleek een komisch duo te zijn. Onderweg bleven de grappen dan ook niet uit de lucht. 

Ze hadden ons keer op keer op het verkeerde been, deze eigenlijk al gepensioneerde heren. 

Dus door het onbaatzuchtige vrijwilligerswerk van deze mensen, werd onze bestemming wat minder zwaar beladen. 

“Wat een gezelligheid” zei mijn dochter op een gegeven moment.

En dat deed me denken aan de eerste keer, dat ik met haar in een ziekenhuis was; hoe het was bij haar geboorte en hoe licht de last toen was.

Toen kon ik haar nog in mijn armen dragen en nu 39 jaar later, bleek het niet voor niks geweest te zijn. Nu was ze mee, om mij te ondersteunen bij een lastig onderzoek. Voor het geval dat ik er niet zo goed tegen zou kunnen, want zo stelde ze: “Je bent ook zo vaak met mij mee geweest, mama!” Nu wilde ze mijn last dragen.

Ik werd uit mijn overpeinzingen opgeschrikt door een vraag van een van onze begeleiders. ” Kennen jullie het verschil tussen gratis en voor niks? ”

Het antwoord bleek zijn favoriete grap te zijn, die hij die dag misschien al tientallen malen verteld had. 

Hij was namelijk vroeger gratis naar school gegaan, maar heel veel mensen voor niets!

Nog nalachend stapten we uit en liepen we naar de plaats van bestemming, waar ik hartelijk werd ontvangen: “Mevrouw Horjus is ook mooi op tijd! ”

Alles ging vlot en nu is het wachten op de uitslag.

Mirelle bedankt! 

Het was zeker niet voor niks.

Groet SH