Veel wordt erover gesproken of juist niet….

Voor iedereen volgt er na het overlijden van een dierbaar iemand een rouwproces.

Een proces wat voor iedereen anders verloopt, wat ieder op zijn eigen manier doorleeft.

Duurt het een jaar? Of langer? Of gaat het nooit over?

Wanneer kun je zeggen:  nu is het Rouwproces voorbij?

” Het eerste jaar is het het ergste” .

Hoe vaak hoor je dat niet zeggen?

Maar wat is “het” Het missen van? Het niet meer samen kunnen delen? Niet meer samen leven? Het uiteindelijk alles alleen moeten doen? Of juist dingen vermijden omdat je er nog niet aan toe bent? Maar is dat in het tweede jaar of de jaren daarna minder erg?

Of: ” je doet het goed” ” je bent sterk, je komt er wel” Wat doe je dan goed? Waar kom je uiteindelijk?  Je staande houden en wennen aan het feit dat je weduwe / weduwnaar / ( half )  wees / kinderloos of ouders van een overleden kind bent geworden,  je ouders, je broer of zus is overleden?  Gaat het ooit wennen dat degene er niet meer is?

Dag voor dag dient het leven zich aan, daar kun je op inhaken of niet, doen wat goed voelt voor jezelf, meedeinen op de golven van je emoties zonder boeien die je de weg wijzen. De warmte van je familie, vrienden, collega’s,  de buurt en huisdieren om je heen voelen. Je werk en de zorg voor hen die het nodig hebben weer oppakken. Spullen opruimen en bewaren. Hulp vragen en / of aanvaarden waar nodig. Herinneringen levend houden en ook weer nieuwe herinneringen maken…..

Het is een proces waarin het soms hard werken is, om uiteindelijk het leven weer te kunnen vieren….

Voor iedereen anders…… ieder op zijn eigen manier.

En ik? Ik moet er nog altijd aan wennen dat er op mijn id kaart w/ v Kikstra staat ipv e/ v Kikstra in die ene letter verschil ligt alles besloten……

Groet AKH