Tag: weduwe

Guestblog: Mmmmm

mefrouw2 reacties

Ze liggen weer op het aanrecht! De ingrediënten voor de snert.  

Sinterklaas komt in het land en voor ons werd dan ook altijd het “Snert”  seizoen geopend. 
Ieder jaar weer even bedenken wat er ook alweer inging en in de loop der jaren maakte mijn man dan de snert. 
Eerst even proefdraaien en de volgende keer kreeg ook jaren lang een alleenstaande achterbuurvrouw een pannetje snert van ons. 
Ze was altijd heel enthousiast tot die keer dat we eens een pannetje bruine bonensoep brachten en na al die jaren vertelde ze toen pas dat ze dat eigenlijk lekkerder vond dan snert! Hadden we dat maar eerder geweten!

Maar ook de achterbuurvrouw is er niet meer en nu ben ik zover dat ik het voor elkaar heb om voor 2x snert te kunnen maken.
Soms komt mijn zoon langs en verdwijnt de 2e portie in zijn maag ipv in de vriezer. 
Straks ga ik de erwten en spliterwten opzetten  de groentes en het vlees snijden en snert koken. Sommige gezins tradities moet je in ere houden toch? 
Snert  eten en kijken naar de intocht van Sinterklaas! 
Met zijn Pieten, ik hoop dat het een mooie intocht wordt. 

Voor iedereen en vooral voor de kinderen. 
Op Vlieland moeten we wachten tot 5 december want dan komt de Sint hier aan. 
Maar er zullen vast wel weer een paar luister Pieten vooruit gestuurd worden, die de boel op stelten komen zetten op de school en een Pietenfeest geven in de Stoep . 

Mmmmm ik heb er zin in! 

Groet AKH 

Advertentie

Guestblog: Koken voor 1 persoon

mefrouw1 reactie

Kook jij wel? Een vraag die me regelmatig gesteld werd nadat mijn man was overleden en waarop ik volmondig ja antwoordde. Maar als ik nu terug denk aan de eerste tijd dan moet ik toegeven dat mijn zoon het in het begin veelal deed. En de keren dat hij op reis was gooide ik mijn aardappeltje  bij de groente in en was heel snel klaar. De potjes kruiden bleven onaangeroerd in de kast staan.

Totdat ik ineens bedacht dat ik misschien weleens iets meer tijd en aandacht aan mijn maaltijden zou kunnen geven. Gaandeweg gebeurd dat nu ook, al zijn het geen culinaire hoogstandjes. Ondertussen heb ik mijn porties aardig kunnen aanpassen zodat de maaltijd ook op is in 1 keer. Ik ben niet zo’n kliekjes mens.

Een kookboek met recepten en tips voor de solokok heeft me zeker op weg geholpen. In de zomer lekker veel salades en nu weer de uitdaging om de stamppotten voor 1 persoon te maken. Het kan en uiteraard gaan de snert ( erwtensoep ) en bruinebonensoep wel in de vriezer. Want maak daar maar eens kleine porties van! We deden dat vroeger ook en dan is het zo af  en toe  best makkelijk zo’n portie uit de vriezer halen en alleen even opwarmen.

Tijdens mijn boodschappen rondjes door de supermarkt heb ik  ontdekt dat er steeds meer rekening wordt gehouden met alleenstaanden wat betreft het aanbod van de portie grootte. Maar soms blijft het nog een hele uitdaging om er creatief mee om te gaan.  Want wat doe je bv met een zak zuurkool van 500 gram dat krijg ik niet in een keer op! Kun je dat invriezen? Dat soort vragen kwamen nooit bij mij op toen ik nog voor het hele gezin boodschappen deed. En het blijkt dat je ook zuurkool vers kunt invriezen.

Regelmatig denk ik aan mijn Oma die haar broodje doormidden sneed en iedere helft met iets anders belegde en gaf dan ook nog de wijze raad:  “overal waar te voor staat is niet goed behalve tevreden”  Wat we zeker gemeen hebben mijn Oma en ik, als de kleinkinderen komen eten dan stonden en staan er pannenkoeken op het menu!

Die dan soms door hun ooms met ervaring gebakken moeten worden. “Want die doet het elke dag”

Uiteraard  voorzien mijn zonen met hun liefde voor eten koken me ook graag van tips. Want een moeder die ooit van entrecote, na herhaalde mislukte pogingen, suddervlees maakte moet je wel af en toe er even op wijzen dat dat soort acties heel erg zonde zijn!

Al draaien 2 daarvan hun hand er niet voor om, om voor heel wat meer mensen een diner te bereiden dan voor 1 persoon!

Groet AKH

Guestblog: Rouwen

mefrouw3 reacties

Veel wordt erover gesproken of juist niet….

Voor iedereen volgt er na het overlijden van een dierbaar iemand een rouwproces.

Een proces wat voor iedereen anders verloopt, wat ieder op zijn eigen manier doorleeft.

Duurt het een jaar? Of langer? Of gaat het nooit over?

Wanneer kun je zeggen:  nu is het Rouwproces voorbij?

” Het eerste jaar is het het ergste” .

Hoe vaak hoor je dat niet zeggen?

Maar wat is “het” Het missen van? Het niet meer samen kunnen delen? Niet meer samen leven? Het uiteindelijk alles alleen moeten doen? Of juist dingen vermijden omdat je er nog niet aan toe bent? Maar is dat in het tweede jaar of de jaren daarna minder erg?

Of: ” je doet het goed” ” je bent sterk, je komt er wel” Wat doe je dan goed? Waar kom je uiteindelijk?  Je staande houden en wennen aan het feit dat je weduwe / weduwnaar / ( half )  wees / kinderloos of ouders van een overleden kind bent geworden,  je ouders, je broer of zus is overleden?  Gaat het ooit wennen dat degene er niet meer is?

Dag voor dag dient het leven zich aan, daar kun je op inhaken of niet, doen wat goed voelt voor jezelf, meedeinen op de golven van je emoties zonder boeien die je de weg wijzen. De warmte van je familie, vrienden, collega’s,  de buurt en huisdieren om je heen voelen. Je werk en de zorg voor hen die het nodig hebben weer oppakken. Spullen opruimen en bewaren. Hulp vragen en / of aanvaarden waar nodig. Herinneringen levend houden en ook weer nieuwe herinneringen maken…..

Het is een proces waarin het soms hard werken is, om uiteindelijk het leven weer te kunnen vieren….

Voor iedereen anders…… ieder op zijn eigen manier.

En ik? Ik moet er nog altijd aan wennen dat er op mijn id kaart w/ v Kikstra staat ipv e/ v Kikstra in die ene letter verschil ligt alles besloten……

Groet AKH

Guestblog: Traditie

mefrouw1 reactie

Het is bijna weer zover 5 December, de dag dat Sinterklaas op Vlieland aankomt met zijn Stoomboot, bij  de school langsgaat, er pakjes avond wordt gevierd en…… Opkleden!!

Ik zit op zolder en ben bezig alle opkleed spullen op te ruimen. Tenminste dat was het plan. Maar niet alles wat wij en dan met name mijn man in de loop der jaren bij elkaar hebben verzameld heb ik weg kunnen doen. Die maskers die nog goed zijn, dat jasje met zelfgeschreven tekst en door hem omzoomd, die pruiken? Och laat dat nog maar even hier.

Terwijl ik bezig ben komen er allerlei herinneringen naar boven.

Het begon hier altijd al ergens in september dan kwamen de eerste ideeën op. Natuurlijk vertelden we elkaar nooit wie met wie ging en ja misschien gingen we ook wel raden!

In de begin jaren van ons huwelijk toen we nog op de route woonden en de kinderen klein waren hielden we open huis met familieleden/ vrienden die buiten de dorpskern woonden, nou ja ik was dan meestal thuis en mijn man ging opkleden. Ik kan de keren dat hij niet opgekleed was op 1 hand tellen.

Gaande weg kon hij zich toch niet stilhouden en wist ik hoe hij ging, maar met wie? Ook daar kwam ik vaak wel achter voordat het zover was. Of hij ging echt alleen.

1 Keer hebben we het samen gedaan. Hij was zij en zij was hij.

De kinderen mochten samen met hun vader opgekleed voordat ze zelf oud genoeg waren om op pad te gaan.

Raden ook een kunst! Een keer  herkende ik mijn eigen zus niet eens!

Hoe leuk was het als jezelf meedeed  en niet herkend werd? Al was dat vaak wel het geval!

En die keer dat man mijn niet mee kon doen na zijn liesklieroperatie en we hier  open huis hadden en er toch heel wat opkleders langskwamen?

Ineens schieten mijn gedachten een heel andere kant op: hoe kan het toch dat de vrouwen op Ameland tijdens het Sundeklazen anno 2017 nog altijd niet mee mogen doen? Hoe beleven ze dat?

Hebben de  andere Waddeneilanden  tijdens Sundrum, Klozum en Ouwe Suderklaas net zulke mooie pakken als die op Vlieland voorbij komen? Wat beelden ze in Zoutkamp uit tijdens Sinterklaas lopen? Mooi dat die traditie ook op andere plaatsen wordt gevierd.

De  dag na het opkleden  lag er overal wat  in huis! De spullen die gebruikt waren tijdens het opkleden en meer…. want vaak kwam er nog wat mee,  wat een ander niet meer ging gebruiken maar waarvan mijn man dacht: wie weet ooit….

En daarvan heb ik nu heel veel opgeruimd…..

Groet AKH

Guestblog: Puppy’s

mefrouw6 reacties

Februari 2017: onze hond is loops. Op zich was het nooit een probleem als één van onze teven loops was. We hadden inmiddels ervaring genoeg. Daisy is onze 9e hond en met zowel Hovawart reuen / teven, als Vlielandse reu(tjes)en hadden we nooit honden die op de ” loop” gingen. De teven 3 weken vast houden en dan konden ze weer genieten van de vrijheid op Vlieland.

Tot die ene dag: de reu van mijn zwager ” struunde ” hier om huis heen, ik was bezig in huis. Ineens kreeg ik een ingeving: ik laat Daisy even in de tuin en dan vermaken ze zich wel ieder aan de kant van de poort.
Even later zag ik tot mijn schrik dat de poort open stond!
Daisy weg! Wat nu????!!!!
Eerst zoeken, maar al snel tot de ontdekking komen dat dat geen zin had, naar mijn zwager, die was ook zijn hond kwijt! Hij ging nog wel even een rondje doen. Ik was nog maar net weer thuis of daar had de reu onze hond weer keurig” thuis gebracht” .

Ja en toen had ik weer zo’ n moment waarop ik mijn man zo mis, dan kun je niet overleggen, niet samen delen….

Kinderen gebeld, huisarts gebeld en idd er bestaat een morning-after injectie maar, de dierenarts achtte de kans niet zo groot dat er in die korte tijd iets gebeurd zo zijn????
Even gecheckt bij vrienden: hoe snel ging dat ook alweer??? Het kan echt wel!

Gaande weg de dag dacht ik: ja maar eigenlijk was dit wel iets wat we ooit nog wel graag eens wilden: een eigen nestje en wat vind mijn weer thuiswonende, reizende zoon ervan? Maar in New Zeeland was het nacht! Na een telefoontje met hem hebben we besloten om af te wachten.

Spannende weken volgden en ineens zagen we haar dikker worden, zou het dan toch?
Een bezoekje aan de dierenarts bevestigde ons vermoeden en dus moesten er voorbereidingen getroffen worden. De checklisten afgevinkt, alles hadden we netjes klaar staan en op 9 april vond mijn zoon een trotse honden moeder op de bank! Met 6 puppy’s , helaas was er 1 overleden.
‘S middag kwam er tot onze grote verrassing nog 1 tje (voor mijn zus en zwager)!

Na 8 geweldige, intensieve, zorgzame drukke weken, waarin we volop genoten hebben van de snel opgroeiende pups en het puppy bezoek gingen ze allemaal op 1 na ( daar genieten we nog steeds van ) naar hun blije, verwachtingsvolle, honden lief hebbende, Vlielandse nieuwe baasjes!

Mijn man had dit allemaal geweldig gevonden en stiekem denk ik nu dat hij de poort heeft opengezet…..