Regelmatig kijk ik ze terug.

De foto’s die gemaakt zijn in mijn leven. Wat een mooie, waardevolle, dierbare  herinneringen zijn er in al die jaren vastgelegd!

Uit mijn jeugd zijn er niet zo heel veel en het fotoalbum uit die tijd is zo langzamerhand een rommeltje geworden doordat er voor reünies ed wel eens foto’s uitgehaald werden en nee niet weer terug gezet. Misschien moet ik dat toch maar weer eens doen? Voor de kinderen heb ik altijd fotoalbums gemaakt waarin de mooiste foto’s kwamen, wat over bleef kwam in onze albums. Anders dan nu was je heel zuinig op de foto’s die op je rolletje stonden en waarop je weken moest wachten voordat ze afgedrukt waren. 

In het begin van mijn digitale tijdperk, waarin een wereld voor mij openging, was ik ook heel zuinig op de foto’s , als er ook maar een armpje van de kleinkinderen op de foto  stond bewaarde ik hem. Dat is nu wel anders, foto’s waar ik niet tevreden over ben worden “opgeruimd”. 
En toch heb ik er nog heel veel. 
Want het is zo leuk,
om samen met mijn zus, zoon,  of alleen, met  de camera tijdens het honden uitlaten op pad te gaan. Mijn man riep altijd: ” help mijn vrouw heeft een hobby”. We kunnen tijdens die wandelingen met compleet andere foto’s thuiskomen en volledig opgaan in het maken van onze foto’s.  
Om  foto’s van elkaar te maken, zonder dat de ander dat door heeft uiteraard, als we weer eens in onmogelijke houdingen zitten/ liggen tijdens het fotograferen van bv paddestoelen of destijds van de puppy’s. 
Om foto’s tijdens familie feestjes/uitjes te maken. 
Om foto’s van de kleinkinderen te maken, vooral als ze het niet in de gaten hebben. 

De laatste jaren is het een hobby geworden om de dierbaarste, mooiste foto’s zodanig dat ze allemaal tot hun recht komen in een jaarboek te plaatsen zodat we weer terug kunnen kijken op mooie, waardevolle, dierbare herinneringen. 

Groet AKH