Ik had er even wat tijd voor nodig om het te laten bezinken, maar het is wat het is. Het is wat iedereen al weet:
Ze is dood, Renate Dorrestein.
Als het zover is, kun je maar beter geprepareerd zijn en dat was ze.
Zo te horen heeft ze zelf haar huis, haar leven en hoofd leeg gemaakt. Aldoende heeft ze zelfs nog een literaire autobiografie geschreven, als een soort van cadeautje voor haar lezers. Toch schreeuwt de goegemeente nu om een goed doordrongen biografie . ‘Van een biograaf die weet wat hij doet’ ?! Als mensen naar haar geluisterd zouden hebben, is dat juist iets wat ze niet wilde. Alsof ze daar postuum nog gelukkig van zou worden.
Ze heeft nooit een gewichtige literaire prijs gekregen, behalve de ‘Annie Romeinprijs’ voor haar gehele oeuvre, maar was wel een van de belangrijkste en zeker een van de populairste (feministische) schrijfsters van onze tijd.
Ze had bij leven al talloze fans in binnen- en buitenland, ze is heel vaak vertaald en ook voor mij was ze heel lang een baken op mijn weg, met haar opiniestukken in diverse bladen en met haar boeken. Een tijdgenoot, een verwante geest.
Ook komt je eigen sterfelijkheid steeds dichterbij, als iemand van je eigen generatie aan je voorafgaat en dan hoef ik niet verder te kijken, dan binnen mijn eigen familiekring.
Groet SH
ISBN nummer 978 90 5759 913 2