Ze zagen ons niet. We konden heel hard

‘Joehoe!’ en ‘Hallo!’

roepen, maar ze zagen ons niet. De toeristen, die over het schelpenpad tussen de IJsbaan en de Lutinelaan reden of liepen, deden natuurlijk wel hun best, maar ze toch zagen ons niet. Wij zaten in de boom. Tussen de bladeren.

Onze boom. Een echte klimboom. Met sterke betrouwbare takken. ‘Badgasten bespieden’ was een van onze favoriete bezigheden. De ene keer was ik met mijn oudere zus, van wie ik het spelletje leerde. De andere keer met mijn vriendin of mijn buurmeisje. Giechelend om de verbaasde gezichten met zoekende blik. Wat een vaak herhaald plezier voor ons als lagere schoolkinderen.

Hele gesprekken voerden we in die boom. Gedurfde kunsten werden vertoond. Ik keek op tegen mijn zus, die maar steeds hoger durfde te klimmen. We hingen ondersteboven, met losse handen, een tak in de knieholten geklemd.

Wachtend op de volgende slachtoffers.

Diezelfde boom bood bescherming, toen mijn vriendin en ik bang waren voor een man die ons volgde. Diezelfde boom probeerden we te bereiken wanneer we het duin af kwamen sleeën en tot over het schelpenpad gleden. Diezelfde boom, waar ik mijn kinderen en kleinkinderen in leerde klimmen, als stille getuige van het strammer worden van mijn lijf.

Een paar weken geleden liep ik met de hond aan het einde van het bospad dat uitkomt bij die boom. Er was licht. Verontrustend veel licht. De boom was geveld. Snel en vakkundig in stukken gezaagd. De delen van de takken netjes gestapeld. De boom die jarenlang jeugdherinneringen heeft bewaakt en als vanzelfsprekend de tand des tijds en vele stormen heeft doorstaan. Voorbeeldig.

Ik onderken het belang van natuurbeheer. Er zijn geen verwijten. Enkel besef. Besef van wederom een stukje ontworteling van mijn jeugd. Deze overdenking is een afscheid van de boom, die stond voor veel.

Met welke boom heb of had jij wat?

GH