Ze zijn dwars door de dubbele ramen hoorbaar. Een man en een vrouw. Een luidruchtig, ruziemakend echtpaar. En dan doet ook hun hond een duit in het zakje, luid blaffend. Dat maakt dat Kicky, onze hond, vanuit de achtertuin linea recta naar haar plekje in de vensterbank van de woonkamer spurt om polshoogte te nemen. We zitten op de eerste rang.

Te laat, pas nadat de man en de vrouw afzonderlijk van elkaar stomend hun weg vervolgen, herinner ik mij een ontmoeting in Frankrijk, tijdens de zomervakantie van dit jaar.

Hij blokkeert het pad tussen de weilanden, waar ik met Kicky wandel. Zijn vermoedelijke baas verzorgt in een naastgelegen weiland de schapen, in het gezelschap van twee andere niet geïnteresseerde honden. De Border Collie  staat daar maar terwijl ik nader. Roerloos met zijn kop naar beneden. Letterlijk en figuurlijk mooi van lelijkheid. Een halve staart, een zwarte vacht en een gezicht als van een blaarkop-koe. Zijn blik intens en onpeilbaar. Kicky wil hem met de staart tussen de benen ontlopen en aan de hand daarvan begin ook ik te twijfelen aan zijn bedoelingen. Vlak voordat wij passeren, komt hij in beweging. Eerst zijn gehavende staart, klein kwispelend. Vervolgens sjokt hij naar Kicky toe en inspecteert haar vergezeld van zachte lichaamstaal en Kicky ontspant. Er zit blijkbaar geen kwaad in deze hond.

Anderhalf uur later loop ik over een steil bospad omhoog richting de weg. En daar staat hij weer, tot mijn verraste verbazing. Kicky rent kwispelend op hem af. De vreugde is wederzijds. Bij de weg aan gekomen ga ik rechtsaf en hij steekt doodgemoedereerd over naar een boerderij waar de auto staat, die bij de vorige ontmoeting naast het weiland stond. Op de routebeschrijving staat dat ik het eerste pad links moet nemen. Dus aan het einde van een lange, hoge heg sla ik met Kicky linksaf. Meteen links van het pad, aan de andere kant van die heg, komt onze nieuwe vriend alweer zo verassend te voorschijn. Nog steeds zonder haast, met zijn kop naar beneden sjokt hij weer naar ons toe en staat op een paar meter afstand stil. Hij doet zijn kop omhoog en nu komt het:

“Woef”…, zegt hij. Dat is alles. Eén enkel woord. Eerder zacht dan hard en zonder agressie. Het lijkt niet eens uit zijn keel te komen. Het is slechts verbaal, het woord wordt niet vergezeld van ontblote voortanden of aangezette spieren. Gewoon rustig, zonder klemtoon. Het is niet eens een blaf, maar liever het geven van helpende feedback. Niet gemotiveerd, maar meer omdat het moet en tegelijk duidelijk: dit is niet het pad dat wordt bedoeld in de routebeschrijving. Dit is het terrein van zijn roedel. Hij heeft zich op zijn eigen vredelievende wijze van zijn taak gekweten. Ik heb door het voorbeeldige zijn van deze hond aan dat ene woord genoeg en respecteer lachend zijn grenzen.

Leerzaam voor de mensheid en een gemiste kans daarnet. Ik had naar buiten kunnen lopen en ik had op die vredelievende manier de ruziënde echtgenoten feedback kunnen geven: “Woef”.

GH