Los van elkaar hebben wij ons er stiekem op verheugd, mijn kleinzoon en ik, dat we elkaar weer zouden treffen in het theater. We hebben elkaar al een tijdje niet gezien. Ik heb hem gemist en van diverse kanten hoor ik, dat dat omgekeerd ook zo was.
Als ik er met mijn twee jongste dochters naar toe loop, heeft hij ons al gespot en staat achter het glas te zwaaien en te gebaren. Ik hoor niet wat hij zegt, maar zie zijn geluk.
De hele familie bij elkaar, daar kan hij van genieten, dat kan niet missen.
We zijn hier niet voor hem, maar voor zijn zus. Die overigens een spetterend dansoptreden in een weergaloze show geeft. Waarbij ook tranen vloeien ivm het overlijden van een van de mensen van de choreografie. Maar dat maakt hem niet uit, want hij steelt de show, los van het podium.
Bij het gedeelte voor de pauze zit hij bij zijn ouders en ijsjesoma boven op het balkon en weet de aandacht te trekken door zowel naar ons, als naar het vriendje van zijn zus te roepen.
Maar in de pauze komt de aap uit de mouw; hij wil heel graag bij ons zitten en dat kan, want tante Foka wil wel van plaats wisselen. Buiten, als hij me heeft meegetroond naar het dichtstbijzijnde speeltuintje wordt de reden ook helder: “Dan zie je alles beter oma!” En dat klopt, wij zitten op de eerste rij.
Als de voorstelling weer wordt hervat , is hij er gelijk helemaal door gebiologeerd; zijn wiebelkussen missen we daarom niet eens! En hij deelt een chipje met mij en tante Eveline. En hij weet ons tot tranen toe te beroeren, door zijn reacties op de voorstelling. En soms weet ik niet waar ik naar moet kijken, naar hem of naar mijn oudste kleinkind, dat de sterren van de hemel danst.
Zijn tranen komen daarna, als hij zijn ouders weer ziet, hij heeft ze echt gemist.
Groet SH
mefrouw 