Ik ben de schaamte voorbij en vertel hierbij dat ik nog steeds een lezer ben.
(Van míjn leraar Nederlands mocht ik vroeger nooit een opstel of een brief beginnen met het woordje ‘ik’.
Maar nood breekt wet en hij had in zijn tijd nog nooit iets over een blog gehoord en ondertussen ontwikkelt zich de taal altijd. Dit zou hij vast wel hebben onderkend en vast nog leuk gevonden hebben ook, maar dit terzijde.)
Laatst bijvoorbeeld komen er twee kindjes langs mijn bankje, terwijl ik zit te lezen en die vragen zich oprecht af wat ik aan het doen ben.
Als ik vertel dat ik een boek lees, kijjken de twee mij uitermate verbaasd aan: “Maar, uh, er staan helemaal geen plaatjes in…..?”
En nee, dat klopt. Stomverbaasd kijk ik terug en laat ze te lange leste de cover dan maar zien.
De volgende dag komt mijn buurmeisje nog even terug om te controleren of ik nog steeds in dat boek zonder plaatjes zit te koekeloeren en dan realiseer ik mij iets.
Hoe moet het verder met de maatschappij, met het Nederlands zojewil, met de taal in het algemeen, als een bepaald deel van de opgroeiende jeugd niet eens meer weet wat een boek is, laat staan dat die niet in staat is om een lezend mens te herkennen, omdat er geen voorbeelden meer zijn in de omgeving; omdat iedereen alleen maar op zijn mobiele telefoon zit te kijken. Met Instagram en You Tube erbij.
Zo jammer dat misschien niet deze generatie maar wel de daar opvolgende het genot van een goed boek zal moeten ontberen. Het genot om te kunnen lezen?
Alhoewel? Zullen er niet altijd schrijvers blijven opstaan? Zal daar niet altijd een publiek voor zijn?
Ik vind het jammer, maar mijn hoofd hoef ik er eigenlijk niet meer over te breken, want ik heb immers tenminste drie van mijn vier kinderen aan het lezen gekregen.
En de jongste leest ook. Op zijn eigen manier.
Voorlezen schijnt vaak wel te helpen.
Dat verschil maak ik graag; ook naar al mijn kleinkinderen toe.
Vandaar dat ook de jongste daarvan straks zeker wordt voorgelezen.
Groet SH
mefrouw 