“Lief! We eten vanavond spruitjes”

Laat ik voorop stellen dat ik echt niet dol ben op spruitjes. Vroeger moesten we van m’n moeder alles proeven, maar op een gegeven moment hoefde ik geen spruitjes meer te ‘proeven’, omdat toen toch echt wel duidelijk was dat ik geen spruitjes lust. En dan tref je een man die dol is op spruitjes. Tsja….. Wat doe je dan…. Ik houd van hem en hij kookt altijd alles wat ik wil eten, dus dan moet ik maar een keer spruitjes eten, voor hem. 

Een vriendinnetje van mij is geëmigreerd naar Amerika voor de liefde van haar leven. Echt super gaaf natuurlijk. Ze gaat veel nieuwe dingen doen en ontdekken. Ze leert een andere cultuur kennen, ze leert nieuwe mensen kennen, ze gaat op avontuur, ze ziet weer iets nieuws van de wereld en als kers op de taart: ze beleeft dit alles met haar grootste liefde. Maar soms bedenk ik me dat ze ook alles achter laat: haar familie, haar vrienden, haar leven in Nederland. Bijzonder dat zeker; a true lovestory.

Het zet me aan het denken: welke dingen laat je voor de liefde en welke dingen doe je juist voor de liefde. Ik eet spruitjes. Mijn lief gaat naar het strand. Ik laat hem autorijden. Hij bakt pannenkoeken. Ik heb sushi leren eten (en ben er nu dol op). Hij laat mijn hondje uit. Kleine dingen, maar je doet het uit liefde. 
Ik denk nog eens aan mijn vriendinnetje die is geëmigreerd, of een ander vriendinnetje die met haar liefde op vakantie gaat met een boot. Weer een ander laat hem juist los en wenst hem alle geluk toe van de wereld, al is dit niet samen. Mijn lief, rijdt naar Noorwegen voor mij. Ik kom tot de conclusie dat de liefde grensverleggend is, letterlijk en figuurlijk! 

“Zullen we volgende week maar weer eens spruitjes eten Mel?”

ER