Afgelopen woensdag komt het nieuws dat, Chris Cornell, de zanger van de band Soundgarden is overleden. Een zelfverkozen dood blijkt later. Al snel zie ik overal de clip van Black hole sun voorbij komen op socialmedia. Je hebt van die nummers die je meteen weer terug brengen in de tijd en dit nummer doet dat met mij.
Brings back good memories aan die oneindige zomer van ’94!
Aan welk nummer heb jij goede herinneringen?
MR
Toen mijn ouders gingen scheiden, had mijn moeder de foto’s verdeeld uit de gezamenlijke fotoalbums. Mijn moeder hield de foto’s waar zij op stond en mijn vader kreeg de foto’s waar hij op stond. Wel zo eerlijk.
Het resultaat, gaten in onze kinderalbums. De albums bleven bij mijn moeder. Bij mijn vader belande de foto’s, los in een la in een kast. Toen het huis van mijn vader werd ontruimd, dachten wij dat die foto’s voor altijd verloren waren gegaan. Maar niets bleek minder waar!
Toen hij overleed bracht zijn partner ons een hoesje van een tennisracket. Practical Dad, want daarin bleken alle verloren gewaande foto’s te zitten. Hij bleek ze gewoon nog al die tijd in zijn bezit te hebben gehad en te hebben gekoesterd. Wat een bijzonder moment was dit!
Ook zo bijzonder was dat mijn moeder en ik met elkaar afspraken dat, als de tijd er rijp voor zou zijn, we de albums weer compleet gingen maken. Een paar maanden geleden was het zover en zijn we er voor gaan zitten. Op de eettafel lag een grote bult met foto’s die gesorteerd moesten worden, dat ging op lengte van mijn haar, verjaardagsfeestjes, wie er geboren werd in de familie enz. Een emotioneel klusje maar over het algemeen, één groot feest der herkenning. Mijn hele kindertijd kwam voorbij en alle verhalen die erbij hoorden.
De gaten werden gevuld en de albums zijn achtentwintig jaar later nagenoeg weer compleet.
Één album, het album wat mijn moeder ooit maakte voor mijn vader met zijn jeugdfoto’s is altijd compleet gebleven maar door de tand des tijds heeft de lijm losgelaten en vallen de foto’s eruit. Ook dit album gaan we weer in ere herstellen en aanvullen met tekst omdat mijn moeder nog een stukje van die familiegeschiedenis weet die anders verloren gaat.
Lieve Mam, ik ben je hier zo dankbaar voor en geef je daarom deze oorkonde (die we ook tegenkwamen) gewoon nog een keertje!
Fijne moederdag,
MR
Letters, letters, letters alles wat maar enigszins met letters te maken heeft slepen we erbij. Leren lezen gaat bij Finn niet vanzelf en daarom helpen wij hem met liefde.
Lettermemorie is op dit moment zijn favoriete spelletje voor na het eten. Het prikbord hangt vol met waldorf lettertekeningen en/of andere letterkaarten. Tal van leren-lezen-boekjes worden er gelezen voor het slapen gaan. Van de logopedie krijgen we de methode, lezen moet je doen mee en dit slaat aan bij Finn. Letterlego en klikklakboekjes lenen we van school. De zandbak ligt vol met lettervompjes. Op de koelkast prijken de gekste woorden van lettermagneetjes. Stempelen doen we natuurlijk ook met letters. Op pinterest pin ik de leukste ideetjes en tante Eveline weet als juf gelukkig ook nog heel veel leuke foefjes. Maar het allerleukste blijft natuurlijk als je een lepel in de soep steekt en je een letter te voorschijn lepelt!
Afgelopen weekend hadden was het Pinksteren en best wel een beetje koud. Tot mijn grote vreugde scoorde mijn lief een platenspeler op marktplaats en haalde hij de oude platen van zolder. Wat een heerlijk weekend met “a lots of memories” hebben we gehad!
Finn is helemaal geïntrigeerd door de platenhoezen. The darkside of the moon van Pink Floyd met een regenboog op de cover. De gekke rits in de hoes van Sticky fingers van de Rolling Stones! Opeens ontdekt hij Soup van Blind Melon. Kijk Mama; Lettersoep!
Daarom vanavond in, music for the soul, No Rain van Blind Melon.
Fijn weekend allemaal,
MR
Half acht ’s ochtends. Ik ontwaak en ik pak m’n telefoon om te kijken hoe laat het is. Ik zie dat mijn telefoon is ontploft. “Code violet”, wordt geappt door mijn directeur. “Code violet? Maakt ze een grap? Ik heb nog nooit gehoord van code violet”‘ schiet het door m’n hoofd. Eerst maar eens kijken wat er in de wereld aan de hand is. Ik open het nieuws en daar wordt code violet bevestigd; levensgevaarlijk weer. Mijn vriendinnetje appt: ” Deze taferelen doen me aan Noorwegen denken”, dit tovert een glimlach op m’n gezicht. Een aantal jaar ben ik met mijn studiegenootje een aantal maanden naar Noorwegen geweest voor onze studie. Samen met twee andere studenten van de pabo hebben we daar een te gekke tijd gehad; en de meiden zijn echt vriendinnen voor het leven geworden!
Vandaag een golden oldie: een blog die ik geschreven heb toen ik in Noorwegen was.
Zweten in Noorwegen
Zweten in Noorwegen. Kan dat? Ik kan met een gerust hart zeggen dat dit mij afgelopen zaterdag aardig is gelukt. Dit keer hadden we als dagactiviteit: langlaufen en elanden spotten ( het moosse spotten is mij helaas niet gelukt). Hierbij hadden we twee persoonlijke Noorse gidsen. Deze meiden zitten in mijn klas en vertellen ons graag hoe belangrijk wol is in Noorwegen. Wol houd je warm. Aangezien deze lieve meid geen wol meegenomen heeft, vond ik het verstandig mij goed aan te kleden. Om het plaatje compleet te maken zal ik even vertellen wat ik aan had: bh, onderbroek, gewone sokken, smartwool sokken, thermo ondergoed, een truitje met korte mouwen, een snowboardbroek, een vestje, een sjaal, een jas en een muts. In mijn rugtas zat nog een fleece vest en een trui. Ik was absoluut niet van plan om het koud te krijgen.
Ik had noog nooit op de lange latten gestaan, dus dit beloofde enorme lol voor de Noorse dames die al vanaf hun tweede op de latten staan. Naïef als ik ben vraag ik of er ook skiliften naar boven zijn. Na vriendelijk gelach van mijn Noorse gidsen was het antwoord nee. Na een kleine afdaling, wat goed ging zonder te vallen, begon de klim op de lange latten. Eindelijk boven, zonder te vallen, had ik het lekker warm. Optimistisch als ik ben, denk ik dan krijg ik het in elk geval niet koud. Na de klim volgde de eerste afdaling gepaard met een valpartij. Het moment dat je gaat vallen, dat besef, dat is onbeschrijfelijk: ” Daar ga ik. Ik hoop dat ik goed land, dat het geen pijn doet. Dat ik m’n been niet breek, dat ik geen sneeuw in m’n kleren krijg. BOEM!!! AU!!! PIJN, SNEEUW IN M’N KLEREN, AAAH!!” Maar vooral lachen, want het is toch geweldig. Ik sta op de lange latten in Noorwegen en natuurlijk ga ik op m’n plaat, maar dit is vet cool! Nadat ik mijzelf weer had herpakt vervolgenden we de rit met, jawel, een klim. Eindelijk boven zweette ik als een otter. Ik zal je zeggen: een hittegolf in Turkije is er niets bij.
Na vele afdalingen, klimmen en valpartijen met sneeuw in m’n broek waren we eindelijk helemaal boven. Natuurlijk helemaal bezweet, maar voldaan. Onze Noren hadden de sleutel van een heuse, Noorse blokhut. Hier hadden ze twee heuse verrassingen voor ons in petto: warme chocolade melk en grote rubberen banden waarmee we de heuvel af konden sleeën. Na elke kick van het sleeën volgde een klim om vervolgens weer naar beneden te sleeën. Dit zorgde ook voor de nodige zweetdruppels op m’n voorhoofd.
Ik heb deze dag beleefd met bloed, zweet en tranen. Een dag om nooit meer te vergeten. Zweten in Noorwegen, dit zou ik elke dag wel willen!
Wauw, een herinnering om nooit te vergeten!
ER
Lieve Papa,
Jij was niet een standaard Papa van gezellig rondom de kerstboom, sterker nog een kerstboom stond er niet bij jouw thuis. Godsdienst had je ook niet zoveel mee, zoals je zelf altijd zei was je, de enige misdienaar ter wereld die ooit ontslagen was!
Toch had je een vriend in de dominee op Vlieland en voor mij was hij altijd een luisterend oor die ik nodig had. Ik weet niet waar het plan ontstond maar opeens gingen wij onze vriend opzoeken, hij was de kerstnachtdienst aan het leiden. Daar gingen we, rechtstreeks vanuit de kroeg, richting de Kerk. Natuurlijk was de dienst al begonnen en de hele Kerk zat bomvol maar toen wij binnenkwamen riep de dominee vanaf zijn preekstoel; Wat fijn dat jullie er zijn Johnny en Mirelle, daar is nog wel een plekje voor jullie!
We gingen zitten op de houten kerkbankjes. Jij zong luidkeels alle liedjes mee en klapte dan vervolgens keihard als de liedjes afgelopen waren. Je gaf, zoals je was, je laatste stuiver weg tijdens de collecte. Ik zat naast je met mengeling aan gevoelens maar ik kroop dicht tegen je aan en ik voelde me gelukkig!
MR
The best thing about memories is making them
Fijne kerst allemaal,
Liefs mefrouw
(Foto credits: Google)
mefrouw 