Tag: namen

KLEUTERPRAAT: Fuck

mefrouw7 reacties

Sommige mensen weten allang voordat ze überhaupt zwanger zijn hoe ze hun kroost gaan noemen maar één ding is zeker vanaf het moment dat je zwanger bent, ben je bezig met het uitzoeken van de allermooiste naam. Daar heb je ruim de tijd voor, gelukkig maar want wat doe je? Ga je voor wat origineels? Doe je een korte stoere naam of juist een klassieke? Ga je vernoemen? Doe je een tweede naam? We weten allemaal dat je dan extra uit moet kijken met rare letters combinaties zoals bijvoorbeeld, Willem-Christiaan Pot. Dat zou zielig zijn want dan staat er zijn hele leven; Beste heer W.C. Pot in de aanhef van officiële poststukken. Nee, dat wil je liever niet voor je kind. Maar dat je misschien ook even beter na moet denken over de combinatie van letters van gezinsleden, daar had ik nog nooit van gehoord. Het was Finn die me er na het openen van de schoenkadootjes op attendeerde. 

Finn is natuurlijk al lang geen kleuter meer, nu hij in groep drie zit. Dit is dus geen echte kleuterpraat maar daardoor breekt er wel een heel nieuw tijdperk aan. Hij begint met lezen! We hebben er heel hard aan gewerkt en dat werpt zijn vruchten af. Hij leest nu alle letters die hij ziet hardop en maakt er woordjes van. Soms gaat het goed en soms wat minder en soms is het heel erg grappig! 

Hij zit nu nog in de fase dat alle letters fonetisch uitgesproken worden. Dus toen de chocoladeletters van Tony Chocolonely op tafel lagen, las hij de letters heel knap hardop voor en maakte er daarna een woordje van. 

….F……Q……FUCK! 

Oooooh, haha die zag ik niet aankomen, 

MR 

Advertentie

Guestblog raising mefrouw: De E van mefrouw

mefrouw4 reacties

 

 Met de derde op komst waren mijn man en ik er gelukkig heel snel uit wat de namen betrof. Opa zou vernoemd worden als het een jongen was; Beppe en Oma in geval van een meisje. Heerlijk geen gedoe, lekker rustig.

Tot de oudste langs haar neus weg vroeg, wie er deze keer mocht kiezen. Eigenlijk was zij nu aan de beurt, vond ze, en ze wist een hele mooie naam voor haar kleine zusje!

Zusje? Keuzes? Weg was de rust. De twijfel sloeg weer toe, zeker toen ik in mijn onschuld vroeg welke naam ze in gedachten had. Ik had het kunnen weten, het was de mooiste die ze kon bedenken, nl. die van haar pop.
Tot in het kraambed bleef het wikken en wegen en toen onze prachtige nieuwe aanwinst er eindelijk was, kwam onvermijdelijk de grote vraag: “Hoe gaat ze heten? ”

Even keken Johnny en ik elkaar aan, hij knikte me toe en aarzelend zei ik: Eveline?
Dat dit moment niet onopgemerkt was gebleven, bleek de volgende ochtend, toen de huisarts, nog maar nauwelijks binnen informeerde of onze dochter nog steeds Eveline heette. Verontwaardiging alom. Wat dacht die man wel. Natuurlijk heet ze Eveline!

Geen twijfel mogelijk!
Groet SH
NB.

De vervangende naam voor de pop is in vergetelheid geraakt, maar dit verhaal is onsterfelijk.

Ik heb vaak moeten aanhoren hoe de jongste met een licht verwijtende ondertoon wist te vertellen: “Ja, ik ben naar een pop vernoemd! ”

Daarom wil ik nog 1 keer benadrukken dat dit het grootste cadeau is wat je van iemand kunt krijgen.

De mooiste naam van de wereld!

Een geschenk voor het leven.

Guestblog raising mefrouw: De F van mefrouw

mefrouw2 reacties

Onverwacht zwanger van de tweede, was ik er eigenlijk van overtuigd, dat er deze keer een jongen zou komen, of anders een hele stoere meid, gezien de ongeduldige harde trappen die ik af en toe kreeg. Daarom was het wat de naamgeving betrof duidelijk: of opa van vaderskant zou vernoemd worden, of het moest een korte sterke meisjesnaam zijn.

Alleen hadden mijn man en ik afgesproken, dat hij nu aan de beurt was om te kiezen, dus heel veel zeggenschap had ik er niet over. Wat me overigens niet belette om er over te piekeren en te proberen er toch enigszins mijn invloed op uit te oefenen, want ja, we moesten het er natuurlijk wel samen over eens zijn.
Vanuit de familie kwam het voorstel om beide grootmoeders te vernoemen en daar viel best wat voor te zeggen. Van Hinke Christina kon je heel mooi Krista maken. Maar er waren zoveel meer namen, die ik leuk vond en de eerste was ook niet vernoemd, dus moest je er dan nu wel aan beginnen? Al twijfelend werden mijn lijstjes steeds langer. Gek werd mijn man ervan, toen ik hem ermee bestookte, vooral nadat ik ook nog een namenboekje in de bieb had gevonden.
Wat me zorgen baarde was het feit, dat hij dacht alle tijd van de wereld te hebben, terwijl voor mijn gevoel de bevalling al voor de deur stond. Zelf wist hij niets te bedenken, dat ook nog. Uiteindelijk hadden we de potentiële kanshebbers teruggebracht tot een lijstje van vier namen:
Berber

Zelma

Krista

Foka

Krista bleef heel lang favoriet. Maar Foka was haar vaders keus. Toen ze er eenmaal was, wist ook ik, dat ze de juiste naam had gekregen. En al wist oma dan niet hoe ze het uit moest spreken, ze was er zielsgelukkig mee.

Groet SH

NB
Een Selma kregen we later, als kadootje, nog in de familie; sommige dingen moeten gewoon zo zijn.

Guestblog raising mefrouw: De M van mefrouw

mefrouw8 reacties

Miranda zou ze heten, mijn eerste, mijn oudste mijn baby. Mits het een meisje zou zijn natuurlijk, want anders werd het een Matthieu François, naar de vader van mijn man, dat stond al heel lang vast.

Naarmate de zwangerschap vorderde en de bevallingsdatum naderde, kwamen er in de omgeving echter toch wel heel veel Miranda’s ter wereld. Je kon de krant niet opslaan of daar stond weer een advertentie met de trotse aankondiging van de geboorte van alweer een Miranda. Straks zou ze in de klas haar vinger opsteken en kreeg ze te horen: “Zeg het maar M3! ”

Dus sloeg de twijfel toe. Ook al omdat me steeds weer de vraag bekroop of ze toch niet vernoemd zou moeten worden naar mijn moeder. In dat geval zou het namelijk een Hinke van Sietske worden. Zoals ik een Sietske van Hinke ben en mijn moeder een Hinke van Sietske, die een Sietske van Hinke was. Twijfel, twijfel, twijfel, maar mijn moeder riep heel stoer, dat ze niet vernoemd hoefde te worden: ze zou er niet meer of minder om van het kind gaan houden! Dat bleek later helemaal waar te zijn.

Ondertussen ging de tijd dringen. Er moest een beslissing genomen worden. En zoals het gaat met die dingen, op een avond tijdens het optreden van een of andere Franse zangeres op tv, kwam eindelijk de inspiratie. Het kon bijna niet mooier. Er werd dan wel een traditie verbroken, maar alle Miranda’s op aarde en opa’s prachtige naam werden zo in ere gehouden, want dat meisje heette Mireille Matthieu.

Alles viel op zijn plaats en voor ik het wist was op geheel eigen wijze Mirelle geboren. Een bevalling is er niets bij!

Groet SH