In de zomer van 2013, was ik zoals elke week onderweg met de trein naar mijn vader in het Zonnehuis waar hij verzorgd werd omdat hij locked in was. Gevangen in zijn eigen lichaam. Helder van geest, maar hij kon niks meer bewegen en dus ook niet praten. Alleen zijn ogen kon hij omhoog en omlaag bewegen en zo moesten we proberen om te leren met elkaar te communiceren. 

Op het station kocht ik een autoblad voor hem. Mijn vader noemde zichzelf vroeger altijd, de beste chauffeur van het Noordelijk halfrond. Misschien kon ik hem daar later wat uit voorlezen?

Aangekomen in het Zonnehuis zat Papa al in zijn rolstoel omdat de logopediste zou komen. Dit was gemakkelijker als er één van ons bij was, want wij konden hem soms beter begrijpen en ook konden we de oefeningen dan later herhalen. 

Aangekomen gaf ik hem een kus en ik begon zoals altijd eerst met mijn wekelijkse routine dan konden we even aan elkaar wennen en dat haalde de emotie uit de lucht. Ik zette de bloemetjes die ik onderweg altijd voor hem plukte in een vaasje en gaf de overige kamerplanten water. Ondertussen kletste ik wat tegen hem aan over de belevenissen van die week en ik las de verslagen van de zusters hardop voor zodat ik wist wat hij had beleefd die week en hij wist wat ik wist.

Ik merkte dat hij die dag erg alert was en de communicatie goed ging. Ik liet hem het autoblad zien welke ik had gekocht en vroeg of hij die wilde doorbladeren. Dit wilde hij wel! Leuk, dus ik draaide zijn stoel naar het raam en hield het magazine op gezichtshoogte. Zijn ogen vraten haast het papier op. Elke keer als hij wilde dat ik de pagina omdraaide keek hij mij rustig aan en keek dan weer omhoog. 

Na een tijdje werd hij moe en hielden we er mee op. De logo kwam binnen en was een beetje boos op ons omdat hij te moe was voor de oefeningen. Ik keek naar Papa en hij gaf mij stiekum een vette knipoog want wij hadden een gouden middag gehad!

Dit is zo ontzettend waardevolle herinnering. Het was één van de weinige momenten tijdens de periode dat mijn vader locked in was dat we echt samen iets konden doen wat vanuit hem kwam. Meestal kwam het vanuit mij omdat hij het niet aan kon geven en wij moesten proberen te ontdekken wat hij bedoelde gestuurd vanuit onze eigen emotie. 

MR