Hevig verontwaardigd stormde ik van de kleuterschool naar huis. Mijn vriendinnetje had verteld dat Sinterklaas niet echt was. Het was een verklede pop!

Gelukkig kon mijn vader me geruststellen: poppen konden toch helemaal niet praten en bewegen? Laat staan kadootjes kopen! Nou dan. Nog na snikkend liet ik me overtuigen. Des te groter was de ontgoocheling een paar jaar later, toen de waarheid alsnog werd op gebiecht; “Dan heb ik er dus al die tijd voor niks in geloofd! ”

Dit weerhield me er echter niet van, toen ik eenmaal zelf kinderen had, om ze net zo vrolijk te bedotten en daardoor zijn ook zij besmet met het Sinterklaas virus.
De middelste wist bv. al heel vroeg dat de goede man niet bestond. Als er niemand thuis was ging ze samen met haar nichtje, overal op zoek naar verstopte cadeaus. Daarmee was de bedrieger bedrogen!

Elk jaar leefden we ons uit op de mooiste gedichten en surprises , behalve die ene keer dat ik had bedacht om niks aan Sinterklaas te doen. De Kerst raakte toen in zwang om elkaar te verrassen met een geschenk, maar wat voelde dat kaal!

Na de komst van hun broertje zongen mijn pubers keihard met hem mee in de hoop zo ook hun schoen gevuld te krijgen.
Maar ook kleine jongens worden groot en op zijn 16e zouden we alleen maar gaan gourmetten, verder niks, nou ja, op een paar dingetjes na, maar dat wist hij niet.

Groot was echter mijn verrassing toen er aangebeld werd en er twee Pietjes voor de deur stonden. Compleet met een grote zak vol kadootjes en extra eten. Of ze welkom waren!?! Het werd een heerlijk avondje.

Later stuurde de Hoofdpiet nog een sms- je:

“Jij hebt je Sinterklaas hart doorgegeven dus ik hoop dat jullie een geslaagde avond hebben gehad.”

Vandaag is het weer zover. We gaan het groots vieren met de hele familie. Want kleinzoon gelooft voor het laatst en jongste kleindochter voor het eerst.
Vol verwachting klopt mijn hart.
Groet SH