“Mama, wat smaakt er zo bitter? ”
Vroeg mijn zoon gisteravond, toen we bij de gebakken aardappeltjes en slavinken wat rauwkost aten. Dacht ik toch, dat ik het rauwe hart van de witlof er wel uit had gesneden, maar niet goed genoeg dus en daarmee werd ik gelijk terug geworpen in de tijd.
Ooit was het een sport voor mij, om mijn kinderen groente te leren eten. Dus stonden er bij de avondmaaltijd altijd minstens twee soorten groenten op het menu. En appelmoes, om het proces wat te veraangenamen: Voor ieder wat wils, omdat smaken nu eenmaal verschillen. Ze moesten wel overal een hapje van proeven. Wat me niet altijd in dank werd afgenomen.
Mijn jongste dochter verklaarde zelfs op een gegeven moment dat ze geen groente meer wilde eten, want ze was “slatarisch” geworden; het bittere van de witlof proefde zij er ook wel uit, al kon ze het toen niet benoemen.
Maar hoe anders is het nu! Mijn dochters bedenken, soms noodgedwongen door allerlei allergieën, de mooiste recepten, eten spul waar ik bij wijze van spreken nog nooit van gehoord heb en ze raden mij regelmatig diverse nieuwe dingen aan.
De oude schijf van vijf zit er echter bij mij nog ingebakken. En dat melk goed is voor elk! Ik denk niet dat mijn voedingspatroon daar nog heel veel van zal af gaan wijken. Alhoewel er steeds meer voedselgoeroes zijn, die voor vernieuwing preken…
Mijn zoon hapt wel zomaar een stuk schimmelkaas met olijven weg en bij de moeder van zijn beste vriend, krijgt hij altijd “bakken met groenten”, want zij is vega. Mijn kleindochter eet zonder te verblikken of verblozen een rauwe paprika. Maar opeens wil ze net als haar grote neef geen broodkorsten meer.
Nurture of Nature?
Laten we het er maar op houden, dat dat in het midden ligt; en ook dat ik steeds meer op mijn moeder ga lijken.
Tegenwoordig hoef ik gelukkig niet meer net te doen, alsof ik de meest onsmakelijke ontbijtjes op moederdag verrukkelijk vind, want mijn kinderen zijn de leeftijd wel voorbij, dat ze die mij op bed serveerden. Maar vooruit; vanwege de maaltijd was het bijna elke dag, “moeders” dag. Dus die ene keer per jaar had ik dat er wel voor over .
Groet SH
mefrouw 
dat bittere hart van de witlof eet ik altijd rauw op.
Moederdag…….nooit aan gedaan, zodra er geen kleuters meer thuiswamen met werkjes heb ik Moederdag opgeheven als zijnde een raar amerikaans bedenksel uit de 20er jaren, om de bloemenhandel te stimuleren. Wist ik veel dat er nog erger bedenksels over ons heen zouden komen:
Vaderdag, Valentjjnsdag en dan in de herfst nog die pompoenendag….
LikeLike
Deesdae is daar soveel stories oor kos…ek volg die goue reël..matigheid!
LikeLike
Ik snij dat altijd diep weg uit de witlof, hahahaha dat scheelt echt een heel stuk 😉
En wat die schijf van 5 betreft, dat heb ik nog steeds met eieren, in ‘mijn tijd’ mocht je maar hooguit 2 eieren per week eten, en dat resulteert zich er nog steeds in, dat ik amper ei eet, terwijl dat helemaal gekeerd is ondertussen, raar is dat, dat je dat dan blijft houden en er niet eens aan denkt om meer ei te gaan eten, want 2 per dag is nu ook goed….
X
LikeLike