Wij zijn door onze moeder min of meer verwend. Vroeger zorgde ze altijd voor dat er een soort groente op tafel stond dat we in elk geval lekker vonden en de andere groente moesten we altijd proberen. Met als goed resultaat tot gevolg; allemaal lusten we bijna alles. Witlof is alleen een groente wat ik gewoon, nog steeds niet lust. Dankbaar was ik mijn moeder dat ik die groente op een gegeven moment niet meer hoefde te proberen. Wanneer ik te eten was bij anderen en ik kreeg witlof voorgeschoteld dan at ik het. Ik repte er geen woord over dat ik er niet van hield, ik slikte het zo snel mogelijk door weg is weg. 

’s Zomers sliep ik altijd bij mijn oom en tante op Vlieland. Ik was hun zomerdochter en van mijn neven was ik een zomerzusje. Daar was het wat eten betreft heel duidelijk. Mijn oom hanteerde het credo: “Bekken dicht vreten wat de pot schaft”. Duidelijk. Niet mekkeren, wees blij met wat er op tafel staat en eten. Alle kinderen in de familie kende deze gevleugde uitspraak. Stiekem genoot ik volop van deze woorden van mijn oom; “bekken, hij zegt gewoon bekken!”, dacht ik dan. Het werd alleen een beetje spannend op het moment dat ik bruine bonen kreeg voorgeschoteld. Dit kreeg ik van mijn moeder nooit. Ik wilde natuurlijk niets zeggen: ik kende de regel maar al te goed. Ik zat naast mijn grote oom, met snor en zware stem: hij pakte m’n bord en keek me aan. Hij schepte m’n eten op. Ik keek ‘m aan en keek recht in z’n ogen en deze stonden zacht. Vervolgens keek ik naar m’n bord, mijn grote oom met zware stem; ruwe bolster met blanke pit. Op mijn bord lag maar een klein beetje van de bruine bonen. Hij hield rekening met z’n kleine nichtje. 

Die dag hield ik m’n bek en at ik wat de pot schafte en wat bleek? Ik vond het lekker.
ER