Nou ik heb er een, hoor. 

Een smartphone

Het heeft een aantal mensen wat moeite gekost om mij van het gemak ervan te overtuigen, maar nu eindelijk dan toch, heb ik er een. 

Het is de oude van mijn zoon. Die met het scherm, wat helemaal aan gruzelementen was. En met die batterij, die steeds voortijdig leeg liep. Maar dankzij een handige schoonzoon is dat allemaal hersteld en nu heb ik ‘m dan.

In de praktijk heeft hij zijn nut al bewezen, omdat ik er mee kan appen. Dus dat is wel een voordeel. Je schijnt er ook goeie foto’s mee te kunnen maken. En ik lees mijn email er wel eens op. Dus ja, eigenlijk ben ik er alleen maar mee op vooruit gegaan.

Wat zeur je dan, zou je zeggen. 

Nou, ik durf het nauwelijks te bekennen, maar ik mis mijn oude mobieltje, wat ik al tien jaar had. Dat lag zo lekker in de hand. Paste precies in mijn broekzak. Had ik altijd bij me. Hoefde ik maar een keer per week op te laden. Het was mijn horloge, wekker en kookwekker. Met die oh, zo vertrouwde ringtonen, waardoor ik precies wist of ik gebeld werd of een smsje kreeg en waar mijn jongste kleindochter op danste. Met de foto van mijn 11 jarige zoon, glunderend met een bos bloemen in zijn armen na het lopen van de avond vierdaagse, als screensaver. Met al die bewust bewaarde smsjes , van jaren her, waarvan ik bij het herlezen ervan precies wist aan welke heftige, leuke of verdrietige momenten in mijn leven, ze memoreerden. 

Ja, dat mis ik.

En die smartphone? Die heeft nog geen eigen verhaal. Of het moet zijn dat hij al drie keer uit mijn zak is gevallen, zodat ik nu niet weet waar ik hem laten moet. En dat ik hem daardoor wel eens vergeet en daardoor minder bereikbaar ben, ipv beter. Waarbij je nog op kunt tellen dat ik het oproep signaal niet herken. 

Laatst stond ik voor de brug te wachten, toen er een telefoon overging. “Mama, van wie is die? ” hoorde ik een meisje aan haar moeder vragen. 

” Ik weet het niet, maar in ieder geval niet die van ons” was het antwoord. 

Pas toen de brug weer open ging en we door konden rijden, realiseerde ik me, dat het de mijne was. Hij zat ergens in mijn fietstas.

Ja, ik mis mijn mobieltje.

Groet SH