Vol verwachting klopt het hart

Voor het eerst in mijn leven, geen pakjesavond in het vooruitzicht.

Dat gaat vast heel raar voelen. Toch weerhoudt mij dat er niet van, om heel veel voorpret te hebben.

Sinds onze verhuizing staan er namelijk nog dozen vol speelgoed van mijn zoon te roepen in de berging om uitgezocht te worden.

Na bijna twee jaar vind ik dat zelf ook wel hoogtijd worden en laat de Albert Hein nu net een steengoede actie te hebben: bij de winkel kun je namelijk “Goedzakken” ophalen om te vullen met goed en bruikbaar speelgoed voor het Vergeten Kind in Nederland.

In actie dus. Mijn avonden, mijn hart en de zakken zijn goed gevuld. Zo doe ik ook nog aan recycling en mijn zoon staat er volledig achter; al komt er af en toe bij hem wat jeugdsentiment bovendrijven.

“Ik zou hier nog wel mee willen spelen” verzucht hij; half uit de gein en half echt waar. Nu hebben we net een doos gevuld voor zijn neefje, want sommige dingen moeten in de familie blijven. Dus zeg ik langs mijn neus weg ,dat Finn het vast wel fijn vindt, als hij even uitlegt hoe het allemaal werkt.

Fluitend fietst hij met de doos achterop naar Goutum.

Even wordt ik terug geworpen in de tijd. Toen hij degene was, die nog niet goed kon spellen en mijn naam op een pakje als “Sletske” uitsprak, of lag dat aan het handschrift van de Sint?

0ok bewaar ik sommige spullen; voor mijn kleinkinderen om mee te spelen, als ze hier weer zijn.

De dingen waar hij echt geen afstand van kan doen, gaan terug naar het hok. Ach, bedenk ik, over alle dino’s, het playmobiel en de lego; Misschien is dat dan voor de kinderen, die hij later zal krijgen. ….

Ondertussen zijn er echter al vele zakken vol en al weggebracht ook. Tevreden kijk ik om mij heen, nog een paar te gaan.
Ontspullen voelde nog nooit zo goed. Het is ook geen straf, dat ik deze keer niets in hoef te pakken.

Ik mis alleen het dichten, dus vooruit, een kleintje dan: