“Oma, kijk! Dat is een hondje” ontdekt mijn kleindochter, op de wc zittend en naar de verjaardagskalender, die ik ooit van mijn middelste dochter kreeg, wijzend.

“Wat staat er allemaal op?”

Mijn gedachten vliegen alle kanten op als ik het/alles wil benoemen, maar ik roep mezelf een halt toe.

Ik dank mijn dochter in gedachten nogmaals voor dit prachtige kado en mezelf omdat ik ‘m nog niet heb afgedankt, ook al is ie achterhaald.

Juist om de gedenkdagen van alle familie en vrienden die er nog zijn en die van alle mensen die er op staan en er ondertussen niet meer zijn, maar waar ik dus nog jaarlijks in liefde aan herinnerd wil worden.

En ook om de dingen, die er niet op staan, maar waar wel aan wordt gedacht.

Mijn kleindochter en ik; wij kijken samen naar een verjaardagskalender en daar zien we net als bij kunst allebei onze eigen dingen in.

Groet SH