Mijn kleindochter loopt inmiddels los en vol bewondering heb ik me weer verbaasd over het hele ontwikkelingsproces wat daaraan vooraf gaat.
Natuurlijk doet me dat denken aan mijn dochters en hun eerste stapjes en aan al die eerste of laatste keren, waarbij ik aan de zijlijn stond, soms mijn hart vasthield, maar ze nog vaker kon toejuichen. De mijlpalen in hun leven.
De keer dat ze een stap in de verkeerde richting zetten, hopeloos verdwaalden, of in het diepe sprongen, zonder te kijken of ze konden zwemmen.
De keren dat het ze het juiste pad kozen, een stap voorwaarts deden, of de top beklommen en bereikten.
En hoe ze een enkele keer op hun schreden terugkeerden.

Soms mocht ik ze bij de hand nemen en een beetje bijsturen, maar met vallen en opstaan zijn ze hun eigen weg gegaan.

Nu haasten ze zich dansend en huppelend; struikelend en strompelend, door het leven.
Soms wil ik ze wel toeroepen om even pas op de plaats te maken, maar al lezend op mefrouw besef ik dat dat niet nodig is. Mijn dochters staan al vaak genoeg stil bij de dingen die hun aandacht hebben; die ze raken.

En die eerste stapjes? Ach, de één nam ze wat vroeger, de ander wat later. Wankel en onzeker, maar alledrie vol trots, fier rechtop en met een big smile.
Net als Olivia!

Heel veel vergeet je. De herinneringen die er zijn worden gekleurd door de tijd.
Toch ligt er nu het besluit om die vanaf heden wekelijks te delen op www.mefrouw.nl.
Een trip langs Memory-Lane.

Bij deze!

Groet

SH

N.B.

Homo Erectus

>>Latijn voor de rechtopstaande mens (http://Wikipedia.org/wiki/homoerectus)
>>De eerste jager (http://www.encyclo.nl)
>>Voorloper van de eerste mens (http://cultureelwoordenboek.nl)