Je bent al jaren in mijn leven. Al zakt de hele wereld onder m’n voeten vandaan. Ik weet dat ik op jou kan rekenen. Ik weet dat je er altijd zal zijn en ik weet dat je me nooit in de steek zal laten. Soms pink ik een traantje weg, omdat je me weet te raken. Als ik met roos wandel, weet ik dat je er zal zijn, als het mooi weer is, dan weet ik dat je er zal zijn. Op regenachtige dagen laten we elkaar meestal met rust. De geur van gemaaid gras doet me aan je denken. De herinneringen komen dan een voor een boven. Je bent bijzonder. Je hoort gewoon bij mij. We zijn verbonden met elkaar. Samen een, jij en ik. 

Het valt me echter wel op dat je niet monogaam bent. Anderen kunnen ook op je rekenen. Dat neemt niet weg dat ik je elke keer weer toe laat in mijn leven. De deur staat altijd op een kier en jij weet me altijd moeiteloos te vinden. 

Ik heb je een tijdje op afstand weten te houden. Gelukkig maar, want het is beter voor mij. Alleen afgelopen zaterdag kon ik er niet meer langer tegen vechten. De strijd is gestreden, je hebt me verslagen. Vanuit het niets ben je er weer helemaal. Zij aan zij, wij samen, jij en ik. Je neemt al mijn energie. Ik kan niet anders, dan je te verwelkomen met open armen. “Lieve hooikoorts welkom terug! Je hoort bij mij, hoe lang blijf je dit keer?” 

ER