De laatste vaderdag, nou ja semi-vaderdag samen met mijn vader zal ik nooit vergeten. De donderdagen had ik vrij gemaakt om om bij Papa te zijn in het Zonnehuis, waar hij lag omdat hij locked in was. Vaderdag is natuurlijk op zondag maar aangezien we vaderdag in het verleden ook nooit vierden, bedacht ik dat hij het vast niet erg zou vinden.

Toch wilde ik het moment niet voorbij laten gaan en ik zou hem de kaart geven die ik al veel eerder had gekocht. Werkelijk zijn hele kamer was behangen met kaarten, de meeste kwamen natuurlijk van Vlieland en wonder boven wonder waren er niet zoveel dubbele. Post was wel altijd al een emotioneel moment. Begrijpelijk.
Op deze kaart stond met grote vette letters: I ❤️ PAPA en op de achterkant hand geschreven; liefs Mirelle.

Toen ik de kaart voor hem hield zodat hij het kon lezen wat er op stond. Gingen alle alarmbellen af die ze op hem hadden aangesloten en kwam elke zuster met een noodgang aangerend die aan het werk was. De hele kamer stond vol. Ze konden niks ontdekken dus vroegen ze aan mij wat er aan de hand was.

“UH, ik denk dat mijn vader mij wil laten weten dat hij ook van mij houdt?” Zei ik met een rood hoofd.

De kaart staat nu bij mij op de schoorsteenmantel, die schoorsteenmantel die hij voor mij heeft gemaakt. Toen wij ons huis kochten zat er een gigantische openhaard in die een kwart van de kamer in beslag nam. Ik wilde graag een houtkachel of een kleinere haard. Hij had er nog wel eentje liggen. Zo gezegd zo gedaan en hij bouwde een prachtige haard met een bescheiden schoorsteenmantel. Later kwam ik er achter dat hij die kachel bij zichzelf uit de muur had gesloopt. Dat kwam later wel weer.

Zo was hij! Hij gaf zijn laatste stuiver weg, ook al kon hij hem net zo hard zelf gebruiken. Misschien was hij niet die traditionele vader die vaderdag vierde en ook al zeiden we het niet vaak tegen elkaar. We wisten wel dat we zoveel van elkaar hielden dat daar de alarm bellen van gingen rinkelen.

MR