Wat leuk! Ik reik naar de twee kaartjes die in mijn brievenbus liggen. Terwijl ik de trap oploop probeer ik de handschriften te ontcijferen. Een van de twee handschriften herken ik niet. Dat kaartje besluit ik als laatste te openen.

Ik zou willen dat ik tot de groep mensen behoor die, regelmatig, een kaartje stuurt. In mijn gedachte zijn deze mensen attent, hebben ze discipline, hebben ze de adressen netjes geordend, hebben ze kaartjes en postzegels op voorraad en hebben ze een brievenbus op de hoek van hun straat staan. Ik vind deze mensen werkelijk fantastisch. Wanneer ik een kaartje krijg dan word ik blij, raak ik ontroerd, of voel ik me bijzonder.Toen mijn vader ziek was vond ik regelmatig een kaartje in de bus van lieve mensen die mij een hart onder de riem wilden steken in deze moeilijke tijd. Later toen mijn vader overleed werd ik overladen met kaartjes van lieve vriendinnen, familie, collega’s, jeugdvriendinnen, of kennissen. Vaak heb ik huilend de kaartjes gelezen, omdat de woorden mij raakten. Soms lees ik deze kaartjes allemaal nog eens een keer, omdat ze een waardevolle herinnering levend houden. De kaartjes die ik kreeg omdat ik voor het eerst moeder werd…. Volgens mij zijn de kilo’s eraf gevlogen, omdat ik steeds naar de brievenbus moest. Maar de verjaardagskaart van mijn tante tovert ook altijd een lach op mijn gezicht. Eerlijk is eerlijk; de kaart is steevast drie dagen te laat, maar hij komt altijd! De kaart die ik ontving na het behalen van vaste contract, super lief. De kaartjes omdat mijn dochter een is geworden. Gewoon een ik-denk-aan-je-kaart, de kerstkaartjes en niet te vergeten de vakantiekaartjes. De ouderwetse kaart moeten we koesteren, eren, levend houden!

In mijn hoofd bedenk ik wel dat ik mijn vriendinnetje een kaart stuur, omdat ze net is afgestudeerd, of omdat ze een nieuwe baan heeft, of omdat ze is verhuisd, of omdat ze een harde scheet heeft gelaten, maar de kaart haalt bij mij 49 van de 50 keer de brievenbus niet. Waar dat aan ligt is variabel: geen postzegels, geen tijd om een kaartje te halen, ik vergeet het, geen adres, geen discipline, ik kan de juiste woorden niet vinden, een schrijffout op de kaart…… Het excuus van geen brievenbus gaat niet op, deze kan ik namelijk zien wanneer ik naar buiten kijk. Dan nu het officiële voornemen: ik word een kaartjes stuurder. Ik beloof plechtig de kaartjes op te sturen, wanneer ik ze koop. Ik beloof ze niet meer ongeschreven in de kast te gooien. Ik beloof ze niet meer te vergeten wanneer ik de zelf-gelikte postzegel erop geplakt heb. Ik beloof dat ik zoveel kaartjes zal sturen, dat er een nieuwe fulltime baan als postbode zal ontstaan!

Oké, nog een poging om het handschrift de analyseren…… Nee, ik herken het toch echt niet….. Ik open het kaartje: ” Lieve Eef……” Een lach op mijn gezicht. Ik lees verder. Ik word stil van de woorden. Een kaartje, een groots gebaar, een groot effect.

ER